'Ik voelde me een vreemde eend in de bijt...'
Iedereen die mij kent weet dat ik een mens ben met veel angsten. Zo ben ik bijvoorbeeld bang in het donker, omdat mijn fantasie dan op hol slaat en ik ineens allemaal dingen begin te horen en te zien. Ik heb emetofobie (angst voor overgeven, waar ik later een blog aan zal wijden), maar ik ben ook bang voor de toekomst. Die laatste angst is hetgeen waar ik het vandaag eigenlijk over wil hebben.
In 2019 ben ik begonnen met groepstherapie voor deze angst. Ik was in 2017 een traject gestart om mijn paniekaanvallen omtrent mijn emetofobie aan te pakken, maar kwam uiteindelijk samen met mijn therapeut tot de conclusie dat zij mij niet meer kon helpen. Het hoofdstuk paniekaanvallen was afgesloten, maar een hele berg gevoelens waren er nog steeds.
In een eerder blog beschreef ik al dat ik in groepstherapie ben geweest en veel geleerd heb over kritische gedachten en hoe hiermee om te gaan. Echter is dit het enige dat ik heb geleerd tijdens deze periode. Ik begon in de groep omdat ik bang was voor de toekomst. Bang ben ik niet meer, maar het is ook niet iets dat mij enorm veel vreugde geeft. Ik bedoel niet het vooruitzicht van een toekomst, dat vind ik leuk, maar meer het aspect verandering.
Verandering is iets dat mij angst aanjaagt. Uit huis gaan, uit mijn gezin verdwijnen, mijn zusje die ooit uit huis gaat. Dat soort dingen. Ik wilde altijd het liefst dat alles bleef zoals het was en er niks veranderde. Ik wilde het liefst 19 blijven, thuis wonen met mijn ouders en zusje en niet opgroeien. Alleen is dit natuurlijk geen oplossing.
Ik voelde me een vreemde eend in de bijt, omdat velen van mijn leeftijdsgenoten wel al op eigen benen wilden staan. Wel al door wilden groeien in hun leven en het niet erg leken te vinden om hun eigen leven te starten. Zonder hun ouders of andere familieleden.
Toen ik in groepstherapie ging kwam ik erachter dat ik niet de enige ben die deze gevoelens had en dat ik mij niet altijd zo hoefde te voelen.
Bij groepstherapie heb ik geleerd dat uit huis gaan niet gelijk betekend dat het leven van de anderen in het gezin doorgaat zonder jou en dat je er niet meer bij hoort. Voor mijn gevoel was dit wel zo.
Het heeft een hele tijd geduurd, maar uiteindelijk merkte ik dat ik steeds minder angstig werd van het idee dat ik ooit uit huis zou gaan. Uiteindelijk kwam daar de eerste stap in de goede richting. Ik kocht mijn eerste eigen pannenset! Het lijkt misschien iets kleins, maar alvast spullen kopen voor mijn toekomstige huisje was voor mij een enorme stap. Algauw volgden meer dingen en tegenwoordig ben ik nog steeds bezig met het verzamelen van spullen. Ik heb al een ovenschaal, een bestekset en nog wat kleine dingetjes. Allemaal mede mogelijk gemaakt door de Dirk.
Ik heb dus in de loop der jaren geleerd dat je je angsten om kan buigen tot kansen. Dat een einde van een tijdperk niet hoeft te betekenen dat dat ook echt het einde is. Ook heb ik geleerd dat ik niet de enige ben met dit soort problemen. Ik weet zeker dat iedereen wel met dingen struggelt, dus als je je alleen voelt in een angst die je hebt dan kan ik je verzekeren dat dat niet zo is :)
Ik heb veel te danken aan de groepstherapie die ik heb gehad en aan mijn mede groepsgenoten. Tot op de dag van vandaag ben ik hen dan ook nog steeds dankbaar voor alles dat ik van hen heb mogen leren. Het heeft me in laten zien dat ik mij niet eenzaam hoef te voelen en er altijd wel lotgenoten zijn. Ik heb er kracht uitgehaald en ik heb veel geleerd over mezelf.
Inmiddels ben ik niet meer bang voor de toekomst. Ja, ik vind het spannend en ja ik voel soms nog wel angst maar dan is het goede angst. Dan is het angst voor het onbekende, maar zijn er ook gedachten die mij vertellen dat ik het allemaal wel aankan. Dat ik het allemaal wel kan doen. Uit huis gaan en mijn eigen leven starten buiten mijn familie om, betekend niet dat ik niet meer in het leven zal zijn van mijn dierbaren. Het betekend niet dat ik nooit meer de hechte band met hen zal hebben die ik nu heb. Het betekend simpelweg dat ik mijn eigen pad bewandel en dat ik steeds meer mijn eigen keuzes zal maken.
Het betekend dat ik steeds meer mijn eigen persoon word en dat zie ik als iets moois. Als iets goeds. Ik denk dat, als ik mijn moeder zal vragen wat ze er van zou vinden als ik niet meer thuis woon, dat ze dan zal zeggen: 'Het is iets waar ik als moeder mijzelf altijd op heb voorbereid en waarom ik je ook op deze wereld heb gezet. Als moeder wil je je eigen kind zien groeien en haar eigen weg zien gaan' en dat zorgt ervoor dat ik al iets meer vertrouwen heb in mijzelf en mijn toekomst.
Zo zie ik het althans.
Comentários