'Toen ik mij dat weer herinnerde, kwamen de woorden als vanzelf'
Het is alweer een behoorlijk lange tijd geleden dat ik voor het laatst een blog heb geschreven. Ik heb in de tussentijd alsmaar geprobeerd iets te bedenken. Iets te schrijven. Iets dat goed zou zijn en dat gelijk thuis zou horen op dit blog. Dit is eigenlijk steeds een gedachte geweest dat mij heeft tegengehouden in het schrijven. Alsmaar dacht ik: 'nee dit is niet goed genoeg' of 'nee ik kan wel wat beters bedenken'. Hierdoor vergat ik helemaal de reden waarom ik dit blog eigenlijk begonnen ben: omdat ik van schrijven houd en het therapeutisch voor mij is om zo mijn eigen proces te volgen. Toen ik mij dat weer herinnerde, kwamen de woorden als vanzelf.
En dus begon ik weer te schrijven. Gaat dit weer een wekelijks terugkerend iets zijn? Ik heb geen idee. Als ik iets over mezelf geleerd heb is het wel dat ik mijzelf vooral niks op moet leggen. Dus ik schrijf wanneer ik er zin in heb, zonder mezelf vast te leggen aan regels. Ik doe gewoon wat voor mij goed voelt :)
Zo, nu weet je in ieder geval waar je aan toe bent. Let's dive into it!
Het afgelopen half jaar ben ik bezig met stage. Dit is een stage waar ik het enorm naar mijn zin heb en waar ik mij ook echt enorm goed voel. Wel ben ik mezelf al een aantal keer tegengekomen. Ik ben er namelijk achtergekomen dat mijn angst voor fouten groter is dan ik eigenlijk dacht. Dit heeft vooral met mijn perfectie te maken en vooral in het begin zorgde het ervoor dat ik mijzelf behoorlijk tegenhield. Ik checkte dingen die ik zelf al wist, toch nog voor de zekerheid even bij anderen in plaats van dat ik er gewoon voor ging. Op zich is dat geen verkeerde instelling, maar wel als het je tegen gaat houden.
Gedurende de maanden vorderden leerde ik steeds meer over mezelf. Zo kwam ik erachter dat ik auto's stiekem toch wel behoorlijk leuk vind en kwam ik er dus achter dat ik mezelf behoorlijk in de weg kan zitten. Ook kwam ik erachter dat niemand eigenlijk voor de volle 100% weet wat die moet doen in het leven. Iedereen leeft eigenlijk gewoon diens leven zoals diegene dat wil. En dus besloot ik om dat ook meer te doen.
Ik besloot om mezelf meer ruimte te geven om op mijn snufferd te gaan. Om erachter te komen wat er gebeurd als ik een keer besluit om dingen op deze manier in het leven te doen dan op de manier zoals ik het normaal deed. Ik heb het dan niet echt over mijn werk bij mijn stage, maar gewoon over mijn persoonlijke leven.
In het begin vond ik het eng, maar naarmate ik steeds meer voor mezelf koos en mij minder druk begon te maken over anderen, merkte ik dat er een gevoel bij mij groeide. Een gevoel van trots.
Toen ik laatst een oude foto van mij vond van mijn middelbare schooltijd, kon ik niets anders doen dan lachen. Lachen om dat meisje dat dacht dat ze al volwassen was, maar zo overduidelijk nog maar een kind was. Ook moest ik een brok in mijn keel wegslikken. Het meisje op de foto was immers maar een kind toen ze al van alles had meegemaakt. Therapie, angststoornis, eetstoornis, EMDR, aanranding. Toen ik naar haar keek wilde ik dat ik heel even naar haar toe kon. Haar kon vertellen wie ze zou worden als ze doorging. Als ze besloot om alle challenges aan te gaan die nog zouden komen. Als ze besloot om kansen met beide handen aan te grijpen. Ik wilde haar vertellen over dat zij, nu alweer 10 jaar geleden, trots is op de persoon die ze geworden is. Trots is op de dingen die ze kan doen. Ze is van ver gekomen, maar ze is er. Ze is op het punt beland waarbij ze trots is op wie ze is geworden.
En dat had ik nooit bereikt als ik mezelf niet de ruimte had gegeven om fouten te maken. Als ik niet bepaalde relaties was aangegaan. Als ik niet challenges was aangegaan en als ik dingen niet met beide handen had aangepakt. Het heeft lang geduurd, maar ik ben een persoon geworden die dingen met beide handen aanpakt. Die steeds verder groeit en dat ook altijd zal blijven doen.
Dus weet dat je niet alleen bent. De twijfels die je over jezelf hebt, de negatieve of kritische gedachtes. Ik heb ze ook gehad en soms nog steeds. Met mij vele anderen trouwens. Niemand is 100% gelukkig geboren en ik ben er heilig van overtuigd dat we allemaal telkens op zoek zijn naar wat we nou echt willen. En dat is oké. Laat je alsjeblieft niet tegenhouden door perfectionisme of door het leven. Dat heb ik vaak gedaan, maar vanaf nu ga ik het anders aanpakken. Vanaf nu wil ik het anders aanpakken. Ik wil kijken wie ik kan worden, als ik mezelf meer de ruimte geef. Want de wereld is al zo enorm streng voor iedereen, moet je dat nou ook nog voor jezelf zijn? Wees je eigen beste vriend, dat vind ik het belangrijkste dat er is. Je eigen ally zijn.
Zo zie ik het althans.