'Als een kat in het nauw, haal ik dan uit'
Mensen die dichtbij mij staan, weten dat ik niet goed ben in omgaan met verandering. Ik vind het lastig om mezelf aan te passen aan nieuwe situaties en naar aanpassingen. In een eerder blog schreef ik natuurlijk dat ik weer een veilige plek in huis moest zien te vinden, nadat mijn vorige plek veranderd was. Gedurende de tijd heb ik inmiddels dat wel weer meer teruggevonden, omdat ik de afgelopen tijden enorm veel last heb gehad van anxiety en paniekaanvallen. Ik merk dat ik het weer enorm lastig vind om naar school toe te gaan, omdat ik op school niet in één keer veilig thuis kan zijn. Ook bussen vind ik weer meer spannend dan voorheen, omdat het mijn emetofobie triggered. Ik ben constant bang dat ik of anderen misselijk worden en eventueel moete overgeven, maar ik ben ook gewoon steeds gespannen. Niet eens per se gespannen over overgeven, maar gewoon dat mijn hartslag omhoog gaat op random momenten. Dat ik soms ineens even in en uit moet ademen om weer even tot mezelf te komen, omdat ik ineens een gevoel van paniek heb.
Ik denk dat dit vooral te maken heeft met de veranderingen die aan de gang zijn. Ik moet voor school ineens vijf verslagen inleveren, i.p.v. de drie die we eerst altijd moesten. Ook zijn deze verslagen dicht op elkaar gepland. Verder krijg ik ook ineens, naast de verslagen, huiswerk die ik in moet plannen en ga ik weer dagelijks naar school. Dit zijn dingen die ik, sinds corona, totaal niet meer gewend ben. Het zijn veranderingen waar ik maar moeilijk aan kan wennen. Verder zijn ze thuis ook bezig met de woonkamer verbouwen, dus zijn er vaak mensen in het huis aan het werk. Hierdoor ben ik voor mijn gevoel de tijd die ik voor mezelf had, kwijt.
Al deze veranderingen resulteren tot anxiety, die anxiety resulteert in buikpijn en die buikpijn resulteert in paniek omdat ik bang ben dat ik moet overgeven (wat niet het geval is). Het is een vicieuze cirkel die ik zelf maar moeilijk kan doorbreken, maar wel enorm mee bezig ben. Ik weet ook dat het iets is dat vanuit mezelf komt en dat mijn reactie is op externe factoren. De woonkamer moet nou eenmaal gedaan worden, en het wordt ook enorm mooi, maar het is wel ineens totaal anders dan de woonkamer waarin ik mij thuis en veilig voelde. Zoveel veranderingen tegelijk, zorgen bij mij voor kortsluiting en het gevoel alsof ik de gehele tijd 'on edge' ben. Ik ben door alle paniek en anxiety ook vermoeider dan normaal, waardoor ik sneller virussen oppak.
Ik zorg wel dat ik er over praat, maar toch merk ik dat ik dat lastig vind. Ook omdat ik het enorm stom van mezelf vind. Wie krijgt er nou stress omdat een woonkamer toevallig een andere vloer en kleur krijgt? Wie heeft dat nou? Ja ik dus. Heel stom maar echt waar. En dan heeft het dus geen nut om ook nog eens super streng voor mezelf te gaan zijn en mezelf schuldig gaan voelen als ik een dag gewoon te moe of te beroerd ben om naar school te gaan en dus een les mis. Ik weet al heel lang dat ik zo in elkaar zit. Ik weet al heel lang dat verandering mij van mij à propos brengt. Dat heeft het altijd gedaan, van kinds af aan al. Toch vind ik het frustrerend van mezelf. Ook omdat ik gewoon wil doorzetten. De meeste dagen zet ik ook door die anxiety heen. Dan adem ik goed in en uit, zet ik muziek op om mezelf af te leiden en kom ik de dag door. Andere momenten lukt het helaas niet en wordt het allemaal even teveel. Dan snauw ik naar mijn ouders en reageer het op anderen af.
Ik weet natuurlijk dat ik dat niet moet doen, dat afreageren, maar het gaat soms vanzelf. Als een kat in het nauw, haal ik dan uit. Het scheelt wel dat ik het van mezelf weet. Dat ik na al die tijd van mezelf wel weet hoe ik in elkaar zit. Waar ik vroeger bijvoorbeeld enorm boos op mezelf was geworden en mijzelf absoluut niet mijn gevoelens ruimte had gegeven, laat ik het er nu gewoon zijn. Ik ben nou eenmaal iemand die anxiety krijgt van veranderingen. Ik krijg nou eenmaal stressvlekken in mijn hals. Zo is het nou eenmaal en de wereld vergaat er niet door. Yes, it sucks. It sucks a lot, maar zo zit ik nu eenmaal in elkaar.
Dus ik blijf communiceren met anderen. Ik blijf mijn best doen en ik blijf dingen voor mezelf opschrijven, omdat dat duidelijkheid voor mij geeft. Dat een situatie nou eenmaal zo is, betekent nog niet dat je je erbij neer hoeft te leggen. Je kan dan ook alles doen om het jezelf zo prettig mogelijk te maken. Praat met anderen erover, schreeuw in een kussen als dat nodig is, gebruik gerust een 'Rescue spray' die helpt tegen angst (1). Doe wat voor jou werkt en weet dat het niet vreemd of stom is. Je gevoelens zijn nooit vreemd of stom. Alles dat je voelt is valid. Je mag alles voelen. Je moet trouw zijn aan jezelf, dat is eigenlijk het belangrijkste dat je kan doen.
Zo zie ik het althans.
Bronnen
(1) Bach Rescue Remedie Spray, Holland & Barrett