'Dit omdat ik 100% zeker wist dat mij niks kon overkomen en dat had ik nergens anders'
Ik was tien toen ik werd gediagnosticeerd met een angststoornis (angst voor overgeven). Wat hierbij kwam kijken was dat ik mij nergens eigenlijk veilig voelde. Behalve in de badkamer. Dat was echt mijn veilige plek. En dan met name de douche, omdat ik in mijn hoofd had dat ik onder de douche niet zou kunnen overgeven. Hierdoor kwam ik tijdens paniekaanvallen vaak terecht op de badkamervloer, omdat het
1. Koud was en
2. Mijn veilige plek.
Dit resulteerde ook, tot begrijpelijke ergernis van mijn ouders, in veel te lang douchen. Dit omdat ik 100% zeker wist dat mij niks kon overkomen en dat had ik nergens anders. Overal was wel de gedachte: 'Wat nou als ik overgeef?', behalve daar.
Uiteindelijk had ik wel meerdere veilige plekken in het dagelijks leven gecreëerd (zoals wc's op school of op werk), maar de badkamer is toch altijd mijn veilige plek geweest. De enige plek waar ik wist dat ik veilig zou zijn. Onder de douche, zittend in het bad (omdat we een combi hadden). Ik zeg hadden, omdat daar verandering in kwam met de badkamer verbouwing. Het bad zou eruit gaan en alles zou anders worden.
Het klinkt misschien stom, maar ik had daar toch nog best wel moeite mee. Het voelde voor mij echt alsof ik afscheid moest nemen van veiligheid. Ik zou tijdens een paniekaanval niet meer op de badkamervloer, naast het bad kunnen zitten, omdat we geen bad meer zouden hebben. Ik zou niet meer onder de douche in bad kunnen zitten en 100% zeker weten dat mij niks kon overkomen. Ineens moest ik voor mijzelf weer bij 0 beginnen en een nieuwe veilige plek vinden. Ik had deze plek al sinds mijn zesde (toen het trauma plaatsvond). Nu moest ik ineens opnieuw beginnen. Gelukkig was de angst minder en had ik nog nauwelijks paniekaanvallen, maar ik vond het wel lastig. Ik heb op mijn eigen manier dan ook gerouwd. Ik heb foto's en video's gemaakt en ik heb de dagen ervoor "afscheid" genomen. Voor een buitenstaander klinkt dit misschien allemaal enorm stom en dramatisch, maar voor mij was het een plek waar ik even mijn angst niet meer hoefde te voelen. Waar ik even iemand was zonder emetofobie (angst voor overgeven). Dat moest ik ineens gedag zeggen en inruilen voor onzekerheid.
Uiteindelijk is het allemaal goedgekomen, zoals ik eigenlijk wel verwacht had, maar het was toch een proces. Ik heb, toen de nieuwe badkamer eindelijk helemaal klaar was, weer opnieuw mijn plek gevonden door mijzelf langzaam te wennen. Ik ging gelijk douchen, leerde met de onzekerheid om te gaan door het ook uit te spreken naar mijn ouders en uiteindelijk heb ik wel weer mijn veiligheid een beetje terug gevonden. Het is er nog steeds niet helemaal 100%, en er zijn ook absoluut dagen waarop ik wens dat we de oude badkamer nog hadden, maar I'm slowly getting there.
Het is dus een proces. En denk absoluut niet dat het een stom iets is dat je rouwt om een plek. Een plek kan namelijk voor zoveel meer staan dan alleen een leefruimte. Het kan voor veiligheid staan, voor de dingen die er gebeurd zijn. Het is niet alleen maar een plek, het is hetgeen dat je er zelf van gemaakt hebt. En dat is oké. Het is oké om je slecht te voelen als je ergens afscheid van moet nemen. Anderen begrijpen het misschien niet, maar dat hoeft ook helemaal niet. Zolang je het maar zelf begrijpt en voelt. Luister dus goed naar je eigen gevoel en weet dat je nooit alleen ergens in bent. Je bent het waard en je gevoelens zijn valid. Ze mogen er zijn. Ook al zien anderen het soms anders. Blijf dicht bij jezelf, want dat is het beste dat je kan doen.
Zo zie ik het althans.