Terugvallen

'Dit om de simpele reden dat ik niet van mezelf hield'

Niet veel mensen weten dit van mij, maar toen ik net gestopt was met therapie; besloot ik dat ik erg graag weer terug wilde. Ik had de groepstherapie net een aantal weken afgesloten en kreeg erg veel last van kritische gedachten. Dit waren gedachten als: 'Niemand kan van mij houden' en 'Ik ben niet goed genoeg om op deze wereld te mogen zijn'. Ik was voor het eerst helemaal transparant naar mijn omgeving toe, over deze gedachtes, en wilde gelijk weer in therapie. Nu terugkijkend is dat eigenlijk om de simpele reden geweest, dat ik niet wist hoe ik ermee om moest gaan. Want weet je, ik heb altijd last gehad van dit soort gedachten. Heb altijd moeite gehad met mensen geloven als ze mij vertelden dat ze van mij hielden. Dit om de simpele reden dat ik niet van mezelf hield.

Ik stuurde dan ook, nadat ik mijn ouders over de gedachten en mijn wanhoop had verteld, een e-mail naar mijn oude therapeut. Daarin vertelde ik over de gedachten en dat het mij het beste leek om weer in therapie te gaan. Ik was zo bezig met uit alle macht die gedachtes wegdrukken en mezelf dwingen het niet te voelen, dat ik helemaal vergat wat ik nou eigenlijk echt heb meegekregen van de therapie. Ik was angstig, bang dat ik mijzelf misschien ooit iets aan zou doen, dus dook ik weg voor de gevoelens in plaats van deze rustig te laten bestaan. Ik werd bang voor wat ik eventueel kón doen en daarom schreef ik uit wanhoop de e-mail.

Inmiddels, nu vele maanden verder, kijk ik er heel anders op terug. Ja, soms denk ik nog steeds dat als mensen zeggen dat ze van me houden dit niet klopt, maar ik ben al veel verder gekomen dan waar ik toen was. Ik ben dagelijks bezig met mijn leven, leven zoals ik dat wil. Ik werk naar een doel toe en aanvaard ook de slechtere dagen. De gedachten zijn dus nooit gestopt, maar wel minder geworden. Dit omdat ik meer weet hoe ik er mee om moet gaan.

Ik vind het best moeilijk om terug te denken aan die e-mail. Dit omdat ik mij echt als een falend persoon voelde. 'Ik was gestopt met therapie (na iets meer dan drie jaar) en wilde nu alweer terug? Wow, dan heb ik dus niets geleerd'. Ik was ook gelijk enorm hard voor mezelf, maar zo ben ik nu niet meer. Nu kijk ik terug naar een persoon die een begrijpelijk iets deed. Ze had net meer dan drie jaar therapie gehad en moest ineens leren leven zonder. Ze moest een hele nieuwe plek zien te vinden voor haar emoties. Deze kon ze niet meer wekelijks uiten op de maandag om 18:00 uur, maar moest op een andere manier. Ik moest om aandacht vragen, aandacht voor mijzelf creëren. Ik moest leren aanvaarden dat soms gedachten enorm eng kunnen zijn en je dus bang kunnen maken. Ik moest leren dat dat ook oké was. Het was mij natuurlijk allemaal wel verteld tijdens de therapie, maar het vertellen is iets anders dan het ervaren.

Ik heb dus een terugval gehad nadat ik gestopt was met therapie en wilde uit alle macht weer terug in therapie. Toch heb ik dit niet gedaan. Uiteindelijk heb ik een moment genomen om tot mezelf te komen. Ik heb alles op een rijtje voor mezelf gezet en herinnerde mij weer écht wat mij geleerd was tijdens therapie. Ja, het was een enge en vreemde tijd, maar niet iets dat ik niet door kon komen. Vanaf toen ben ik steeds vaker in praktijk gaan brengen wat ik had meegekregen van therapie: wees niet te streng voor jezelf, je gedachten kloppen niet altijd, etc. Allemaal van dat soort dingen. Toen bij de mindfulness cursus daarna, leerde ik dat ik het beste gedachten kon laten bestaan en ze niet meer aandacht hoefde te geven dan nodig was. Dat laatste is iets dat ik tot op de dag van vandaag.

Een terugval is dus helemaal niet erg. Het is menselijk. Je bent geen robot die zijn/haar/diens emoties kan beïnvloeden. Misschien ga ik ooit wel weer opnieuw in therapie. Misschien ook niet. Dat zie ik allemaal vanzelf wel. Ik weet alleen wel dat ik dan niet te streng voor mezelf wil zijn en mezelf de ruimte wil geven. Het is immers nooit erg om aan te geven dat je hulp nodig hebt en dan in therapie te gaan. Ik weet alleen nu wel het verschil tussen echt hulp nodig hebben en bang zijn voor het onbekende. Ten tijde van de terugval was ik bang voor een leven zonder therapie, dat ben ik nu allang niet meer. Ik heb mijn plek gevonden, maar het duurde even. Het was aan mijzelf om mij ook echt die ruimte te geven om uit te vogelen hoe ik de gekregen handvatten kon gebruiken.

Wees dus niet te streng voor jezelf en weet dat alleen jij weet wat het beste voor je is. Naar jezelf en je lichaam luisteren is het belangrijkste dat je kan doen. Ik luisterde eerst naar mijn angst, maar dat was niet verstandig. Er is niet voor niets het gezegde: angst is een slechte raadgever. Toen ik vertrouwen in mezelf kreeg, wist ik dat ik het aankon. Heb dus vertrouwen in jezelf en weet dat je meer aankan dan je denkt. Je bent een sterk persoon en ik weet dat het soms eng kan zijn, maar ook hier sla je je weer doorheen. Je kan meer aan dan je denkt.

Zo zie ik het althans.