'Ik begreep gewoon niet waarom ik iedereen in zijn/haar/hun waarde laat, maar mezelf zo tegenhield?'
Ik heb dit blog een hele tijd uitgesteld. Simpelweg omdat ik het er zelf nog steeds soms wel moeilijk heb. De afgelopen weken, zelfs jaren eigenlijk, ben ik veel bezig geweest met achterhalen in welk hokje ik nou precies viel. Ik weet dat niet iedereen het fijn vindt om in een bepaald hokje te worden geplaatst, en dat respecteer en begrijp ik volkomen, maar ikzelf ben altijd nogal van de labels geweest. Wel alleen de labels voor mijzelf uiteraard, niet voor anderen. Ik zou namelijk nooit zomaar iemand in een hokje plaatsen of een label geven.
Ik vind hokjes en labels voor mijzelf rustgevend. Dit heb ik altijd al gevonden, omdat ik dan weet dat het niet tussen mijn oren zit, maar echt waar is. Zo ook hiermee.
In 2019 begon ik al na te denken over mezelf. Over het feit dat ik mij later niet alleen met een man zou zien, maar ook eventueel met een vrouw. De gedachte vond ik angstig, maar ik merkte in mezelf algauw dat er ook een soort rust kwam. Dat er een knopje omging en ik iets meer vrijheid kreeg. Het zaadje was geplant zeg maar.
Pas twee jaar daarna, 2021, ging ik actiever hierover nadenken. Ik merkte aan mezelf dat ik steeds meer aangetrokken was tot mensen van hetzelfde geslacht. Ik merkte aan mezelf dat ik steeds meer opties voor mezelf zag. En om eerlijk te zijn: ik vond het dood eng. Al die jaren was ik niet in contact geweest met de mogelijkheid om een queer relatie aan te gaan. Ik wist natuurlijk wel dat er queer mensen zijn en was altijd al een ally, maar voor mezelf had ik het op de één of andere reden altijd een beetje weggedrukt. We leven in een heteronormatieve samenleving. Ik heb dus altijd wel meegekregen dat er een optie is, maar heb nooit echt voor mezelf het als een optie gezien. Altijd heb ik mijn toekomst voorgesteld met een man en toen ik erachter kwam dat het anders kon... Toen kwam ik nogal in een interne worsteling terecht. Ik heb het altijd besproken met een goede vriend van mij, met wie ik dagelijks contact heb, en hij deed er altijd erg nuchter over. Dat zorgde al voor enige geruststelling bij mezelf, maar toch kon ik de interne homofobie niet van mij afschudden.
Ik heb dus gedurende 2021 periodes gehad dat ik dacht: 'Zou ik biseksueel kunnen zijn?' en dan daarna dacht: 'Nee joh ik ben hetero'. Dit volgde met de bekende 'am I gay?' Buzzfeed quiz. Ik zweer, Buzzfeed heeft voor alles een quiz.
Ik dobberde dus een beetje 2021 door met veel vragen in mijn hoofd, maar deelde dit nog met niemand behalve die ene vriend. Fast forward naar 2022: ik merkte dat mijn toekomstbeeld steeds meer veranderde en dat ik steeds meer in gender neutrale vorm ging praten als ik het over een toekomstige partner had. Ik denk dat dit het moment was waarop ik naar mezelf toe eigenlijk de kast uitkwam. Toch werd het er niet echt makkelijker op, maar juist moeilijker. Ik was dagelijks met de gedachte 'zou ik biseksueel zijn?' bezig. Het werd haast een obsessieve gedachte, want ik hield mezelf zo enorm tegen. Toen kwam daar het breekpunt: ik was al jaren bezig met hetzelfde ding en toen werd het me wat te veel. Ik had weer een ouderwetse breakdown en sloot mezelf op in mijn kamer. Uiteindelijk kwam mijn zusje zachtjes mijn kamer binnen en kwam ze bij me liggen in bed, terwijl ik zachtjes huilde. Ik begreep gewoon niet waarom ik iedereen in zijn/haar/hun waarde laat, maar mezelf zo tegenhield? Dat was het moment dat ik het opbiechtte aan mijn zusje; dat ik aan het nadenken was of ik ook op meisjes kon vallen. Ze reageerde precies zoals ik had verwacht: het maakte haar niks uit als dat het geval was. Hoewel ik die reactie al had verwacht, viel er alsnog het gewicht van een olifant van me af. Mijn moeder voegde zich later bij ons en haar vertelde ik precies hetzelfde. Ook gaf ik aan dat ze het mijn vader gerust mocht vertellen, omdat ik dat zelf nog te spannend vond.
Vanaf dat moment ging het eigenlijk sneller. Ik praatte nog met iemand anders, zij was de eerste van school aan wie ik het vertelde, en zij gaf ook veel inzichten. Het was fijn om de gedachte niet alleen meer in mijn hoofd te hebben, maar ook daarbuiten. It was out there en dat luchtte enorm op. Dat gesprek met haar was eigenlijk het punt waarop ik voor mezelf besloot mij te identificeren als biseksueel, omdat dat bij mij past. Daarna kwam ik ook officieel naar mijn ouders uit de kast. Ik vertelde hen dat ik geen twijfels meer had, maar het zeker wist. En daarna vertelde ik het mijn zusje.
Nou moet ik zeggen dat de serie Heartstopper enorm geholpen heeft. Daar ging één van de karakters immers door dezelfde struggles heen als dat ik ging. Het werd dan ook al gauw mijn safe space en inmiddels heb ik alle comics als meerdere keren gelezen.
Toen een vriendin de donderdag voor de pride march op 30 augustus vroeg of ik meeging, zei ik eigenlijk vrijwel meteen ja. Ik wilde altijd al naar de pride, maar ik wist ook dat het goed voor me zou zijn. Ik wist gewoon dat het mij het gevoel zou geven dat ik goed ben zoals ik ben. Het was dan ook een geweldige dag. Het was natuurlijk ook een protest, en ik zorgde er dan ook voor dat mijn protest bord goed te zien was, maar het voelde ook echt als een community. Die vriendin had prachtig mijn make-up gedaan en ik voelde mij ook echt goed en mooi in mijn kleren, met mijn regenboog accessoires. Het was een geweldige dag en de dagen daarna heb ik nog steeds stralend doorgebracht.
Zo terugkijkend weet ik dat ik het mijzelf moeilijk heb gemaakt. Ook weet ik dat het voor mij makkelijker was geweest, als mij van jongs af aan al verteld was door docenten dat er andere opties zijn. Ik heb altijd in de boeken en films gelezen en gezien hoe een man en een vrouw samen zijn. Tijdens seksuele voorlichting ging het uitsluitend over hoe kinderen geboren werden. Er was zo'n gebrek aan queer representatie, dat ik niet eens wist dat dit voor mij ook een optie kon zijn. Nu terugkijkend weet ik ook dat ik op de middelbare school al vragen over mezelf had.
Ook heb ik het voorrecht dat ik altijd wel heb geweten dat ik geaccepteerd werd no matter what. Ik heb altijd geweten dat mijn familie en vrienden het niets uit zou maken, maar dat maakt het nog niet minder eng. Telkens als ik het mensen in mijn omgeving vertelde, had ik een angst die ervoor zorgde dat mijn hart veel te snel sloeg en mijn hoofd vol zorgen zat.
Nog niet iedereen in mijn omgeving weet het en ik merk dat ik mij daardoor, in mijn dagelijks leven, nog best laat tegenhouden. Ik heb de gehele tijd het gevoel alsof ik met een groot geheim rondloop, terwijl dit natuurlijk niet het geval is. Het is gewoon wie ik ben en dat is oké. Om deze reden schrijf ik ook dit blog: zodat mijn omgeving het nu gewoon weet en ik mijn gedachten erover kan delen.
Het feit blijft, wat vreselijk eng is, dat niet iedereen mij zal accepteren zoals ik ben. Als ik een vriendin krijg, zal die relatie door mensen geseksualiseerd worden. Omdat dat vaak gebeurt met twee vrouwen in een relatie. Als ik een vriend krijg, zullen mensen mij soms niet als volledig biseksueel zien. Het feit is dat je het nooit goed kan doen. In sommige landen is homoseksueel nog steeds strafbaar. Zelfs tijdens de pride march riepen mensen nog dingen als dat we allemaal naar de hel gingen. Simpelweg omdat we zijn wie we zijn. Het blijft een eng iets en niet iedereen zal het accepteren. Het enige dat ik er tegen kan doen is mezelf accepteren in al mijn pracht. Mijzelf niet langer meer tegen laten houden en mijzelf omringen met de mensen die mij wél 100% accepteren. Ik ben biseksueel. Ik kan eindigen met zowel een man als een vrouw en dat maakt me blij. Dat maakt me gelukkig. Na al die jaren van het mijzelf afvragen, wil ik mijzelf gewoon écht accepteren. Ik ben trots op mezelf. Om hoe ik ben. Niet per se omdat ik biseksueel of iets ben, maar omdat ik mezelf ben. En mezelf durf te zijn.
Dus daarom schrijf ik ook dit blog. Het heeft lang geduurd, maar ik was er eindelijk klaar voor.
En ja: de ene dag zal beter gaan dan de andere. En soms zal echt nog wel de zelfhaat de hoek om komen, maar dat is nou eenmaal zo. Dat is hoe ik het accepteer. Ik wil mijzelf geen geluk ontzeggen. Ik wil 100% mijn leven leiden en ik hoop dat jij dat ook doet. Je verdient het namelijk om hier te zijn. Je hebt bestaansrecht in al je glorie. Met al je emoties. Met al je gedachten. Je bent goed zoals je bent. Vergeet dat alsjeblieft nooit.
Zo zie ik het althans.