'Telkens als ik merkte dat mijn angst mij in de weg zat en ervoor zorgde dat ik iets niet deed, zag ik dat als falen'
Ik heb het altijd lastig gevonden om dingen aan mijzelf toe te geven. Vooral als het dingen zijn waar ik in mijn ogen "in faal". Dit zijn dan dingen waarin vooral mijn emetofobie (angst voor overgeven) in tegenhoudt. Ik vind het dan lastig om te zeggen: 'Door mijn angst durf ik dit niet', 'Door mijn angst doe ik dit niet' of 'Door mijn angst is dit nog een te grote stap voor mij'.
Ik heb altijd geleefd onder het motto 'Als je iets eng vind, moet je het juist doen' omdat dingen vermijden juist angst creëert. Toch heb ik steeds meer leren inzien dat het oké is om te zeggen dat je iets nog niet kan of durft. Zo werd ik bijvoorbeeld laatst uitgenodigd door vrienden voor een schoolreis. Ikzelf moest er niet aan denken. Twaalf uur lang in de bus en sowieso dat er wordt uitgegaan en wordt gedronken. Mijn anxiety stak meteen de kop op en ik merkte aan alles in mijn lichaam dat het nog een te grote stap voor mij was. Gaf ik dit toe? Nee. Ik kreeg allemaal kritische gedachten als: 'Je kan ook nooit eens normaal doen he? Altijd weer die stomme emetofobie. Je laat je leven erdoor beheersen'. Ik werd enorm streng voor mijzelf en was bijna op het punt dat ik toch besloot het te doen. Totdat ik met mijn ouders erover ging praten.
Het is geen geheim dat ik altijd erg vocaal ben geweest over mijn angsten en gedachten. Ik heb natuurlijk dit blog, maar deel het ook met mijn ouders. Gedachten zeg ik hardop, zodat ze niet alleen in mijn hoofd zitten en ik bij anderen kan verifiëren of het klopt. Zo deed ik dat nu ook. Ik vertelde mijn ouders de situatie en zij gaven mij de ruimte om mijn eigen keuze te maken, terwijl zij ook hun meningen vertelden. Zo kwam mijn vader bijvoorbeeld met de wijsheid: 'Niet gaan kan ook een goede keuze zijn'. Ik had er nooit zo naar gekeken. Telkens als ik merkte dat mijn angst mij in de weg zat en ervoor zorgde dat ik iets niet deed, zag ik dat als falen. Ik zag het als een mislukking van mezelf, terwijl het dat eigenlijk niet is.
Al sinds mijn tiende heb ik mijn emetofobie gezien als een innerlijke vijand, terwijl het eigenlijk een deel van mij is. Een ander deel weliswaar, maar het is niet iets dat mij probeert te vernietigen. Het is iets dat denkt mij juist te beschermen. Langzaamaan leer ik wel om de greep die het op mij heeft steeds meer los te laten en ik begin ook steeds minder de angst te voelen, maar het is er wel. Hiermee worstel ik soms nog weleens om het te accepteren. Om te accepteren dat ik nou eenmaal zo ben en dat sommige dingen gewoon niet voor mij zijn weggelegd.
Uiteindelijk heb ik besloten om niet op reis te gaan. Ook omdat ik op mijn middelbare school exact dezelfde reis heb gemaakt en dat niet in mijn voordeel heeft uitgepakt. Laat ik het zo zeggen: mensen zijn best wel ziek geworden. Ik denk dat hierdoor ook een blokkade lag in mijzelf om ervoor te kiezen om toch te gaan.
Toen ik uiteindelijk tegen mijn vader zei dat ik niet ging, antwoordde hij: 'Oké. Goed toch?'. Ik keek hem verbaast aan. 'Goed toch? Hoezo goed toch? Ik ga toch niet?' dacht ik bij mezelf. Toen ik hem vroeg wat hij precies bedoelde antwoordde hij met dat elke keuze waar ik 100% achter sta een goede keuze is. Dit zette mij erg aan het denken en is uiteindelijk ook de aanleiding geweest voor dit blog.
Ik ga dan misschien niet mijn angst aan door toch op reis te gaan, maar dat wilt niet zeggen dat ik niet gegroeid ben. De Julianne van vroeger had nooit ook maar even nagedacht hierover. Zij had het nooit serieus overwogen, maar gelijk afgekapt. Ook had zij series waarin werd overgegeven stop gezet en nooit meer afgekeken. Ik ben dat meisje van toen niet meer. Dus zelfs wanneer ik 'nee' zeg en mijn angst toch de overhand geef, betekend dat dat ik gegroeid ben.
Probeer dan ook altijd het goede te zien in de situaties en weet dat elke keuze waar jij 100% achterstaat, een goede keuze is. Luister niet naar wat anderen zeggen en luister naar jezelf. Maak de keuzes die jij wilt maken en wees trouw aan jezelf. Dat is het belangrijkste dat je kan doen.
Zo zie ik het althans.
Comments