'Ik speel met de hand met kaarten die het leven mij gegeven heeft.'
Ik heb natuurlijk al sinds mijn zesde mijn angststoornis. Ik leef hier dus al erg lang mee en weet inmiddels ook hoe ik er zelf mee om moet gaan. Echter is hetgeen dat voor mij altijd moeilijk blijft het onbegrip van anderen. Als ik mensen uitleg wat emetofobie is en dat ik dat heb krijg ik vaak reacties als: 'Maar niemand vindt het toch fijn om over te geven?' of 'O ja ik weet nog wel die keer dat ik enorm moest overgeven en toen...' en dan krijg ik in geuren en kleuren alles van die ene keer te horen. Ik ben zelf een beelddenker, dus wordt dan ook weer geconfronteerd met mijn angst.
Hetgeen dat me nog het meest bij staat is een opmerking van een oud klasgenoot. Ik was op reis in Praag met mijn schooljaar en één iemand was ziek (ze had buikgriep). Tijdens een reis door Praag heen, leek het dat zij moest overgeven en ikzelf werd gelijk angstig. Ik hoorde de docent aan haar vragen: 'Heb je een zakje nodig?' en gelijk waren mijn zintuigen op scherp. Een vriendin destijds probeerde me nog een beetje af te schermen van wat er mogelijk komen zou, maar ikzelf had de vraag al gehoord en was in alle paraatheid om te vluchten. De bewuste klasgenoot zag mijn reactie en vroeg: 'Wat is er?'. Ik wist dat ik in dit soort situaties het beste kon communiceren, dus besloot haar te vertellen dat ik een angst voor overgeven heb. De reactie die ik terugkreeg was: 'Huh? Waarom? Het is toch veel lulliger voor degene die echt overgeeft? Zij voelt zich kut, jij niet. Dus waarom doe je zo?'. Ik probeerde stotterend uit te leggen dat het absoluut niet mijn keus was om deze angst te hebben en dat ik het zelf ook niet begreep. Echter had ze haar mening al klaar en wist ik dat mijn gevoelens er niet toe deden. Ik voelde me daarna een monster, omdat ik voor mijn gevoel egoïstisch was. De rest van de rit was ik stil en in mezelf gekeerd, vechtend tegen machteloze tranen.
Die opmerking heeft zich een weg naar mijn hersenen gebaand en zich daar voor zichzelf een plekje gemaakt.
Sindsdien ben ik wel wat huiveriger geworden wanneer ik mensen erover vertel en zeg ik algauw dingen als: 'Geen idee waarom mijn brein besloot dat dat hetgeen was dat mij voor de rest van mijn leven bij zal blijven. Ik heb de angst niet zelf gekozen'. Ik maak eigenlijk een soort van excuses al voor mezelf, voor mijn angststoornis, terwijl dat eigenlijk natuurlijk helemaal niet nodig is.
Door een speling van het lot heb ik mij toegeworpen gekregen wat ik heb en daar kan ik niks aan doen. Ik kies er niet voor om bang te zijn voor overgeven. Ik kies er niet voor om een laag zelfbeeld te hebben. Ik speel met de hand met kaarten die het leven mij gegeven heeft.
En dat vind ik soms wel moeilijk, dat mensen dat niet begrijpen. Dat mensen andere gedachtes erbij hebben, maar dat kan ik helaas ook niet veranderen. Ik kan erover schrijven, om mensen bewust te maken, ik kan mensen over mijn ervaringen vertellen. Allemaal in de hoop dat er misschien iets van bewustwording of begrip komt. Gebeurt dit niet? Dan is het ook prima. Dan is het gewoon zo. De mens blijft de mens in al hun koppigheid en verschillende vormen. Ik ben gestopt met mij dit soort dingen persoonlijk aantrekken. Ik weet wat ik heb meegemaakt, ik weet hoever ik gekomen ben en ik weet wat bij mij dingen losmaakt.
Het enige waar ik echt grip op heb is bepalen hoe ik reageer. Als iemand naar mij toekomt en hun levensverhaal vertelt, dan kan ik luisteren, begrip tonen en vertellen dat diegene niet alleen is. Gewoon luisteren en laten weten dat diegene zijn gevoelens ertoe doen. Dus ik zorg ervoor dat ik een luisterend oor bied en reageer op anderen zoals ik zou willen dat er op mij gereageerd werd.
Soms is er nou eenmaal onbegrip van anderen, maar laat dat je er dus niet van weerhouden om je verhaal te vertellen. Soms reageren mensen verkeerd, maar gelukkig doet niet iedereen dat. Niet iedereen zal begrijpen wat je doormaakt, maar toch zullen er mensen zijn die het proberen te begrijpen. Die je een hand proberen aan te reiken. Weet dus dat voor elk persoon die onbegrip toont, er ook mensen zullen zijn die je proberen te begrijpen.
Je bent dus niet alleen, ook al voelt het soms wel zo.
Zo zie ik het althans.