'Dat je niet alleen bent en nooit alleen zal zijn.'
In mijn vorige blog schreef ik dat ik nu echt officieel klaar ben met therapie. In deze post wil ik graag bespreken wat ik precies van de gekregen groepstherapie vond (een blog over therapie in het algemeen zal ook nog zeker een keer komen trouwens!).
Toen ik voor het eerst van mijn therapeut hoorde dat zij mij groepstherapie aanraadde, vond ik dit dood eng. Ineens met allemaal vreemden je problemen bespreken, hoe dan? Niet meer 1-op-1 tijd krijgen, maar je tijd en ruimte leren nemen in groepsverband.
Ik vond het dus eng en wist absoluut niet welke rol ik binnen de groep zou innemen. Echter besloot ik er wel om er vol voor te gaan. Het was immers een nieuwe uitdaging en als mijn therapeut dacht dat ik dat wel zou kunnen; ging ik daar niet tegenin.
Ik ging met veel nerveuze vlinders in mijn buik naar de eerste groepsmeeting. Deze was elke dinsdag om 18:30 uur (later op elke maandag om 18:30 uur). Doordat ik in Utrecht zat en soms les had tot laat, kwam ik soms nog weleens in de knoei met mijn school. Echter besloot ik vanaf het begin mijzelf vooraan te zetten en heb ik gewoon alle betrokken docenten ge-e-maild zodra ik een les miste. In deze e-mail vermeldde ik dan waarom ik niet aanwezig kon zijn en vroeg ik of hij/zij/hun mij misschien op de hoogte kon houden van wat ik gemist had. Op deze manier liet ik weten dat ik wel geïnteresseerd in de lessen ben, maar dat er een speciale reden van mijn afwezigheid is.
Tijdens de eerste groepsmeeting werd ik gelijk in het diepe gegooid. Het begon met dat ik mijzelf voorstelde. Ik vertelde dan mijn naam, leeftijd, wat ik graag in mijn vrije tijd doe, wat voor opleiding ik doe en waarom ik hier zit. Dat laatste vond ik vooral spannend, want ineens moest ik met 5 onbekenden mijn problemen delen. Niet veel mensen weten wat emetofobie is en reageren vaak onbegripvol. Ik had dus geen idee hoe ze daarop zouden reageren. Echter werd ik warm ontvangen. Zij deelden elk hun eigen problemen met mij en niemand deed ergens gek over. Er was zoveel begrip en dat vond ik gelijk al fijn.
Vanaf die dag ging ik wekelijks naar de groep toe en merkte zo echt dat ik niet de enige was met mijn soort problemen en ik leerde dat ik een "normaal" persoon ben. Ik leerde hoe ik naar anderen moest luisteren, uit hun verhalen voor mijzelf antwoorden moest halen en hoe ik hen kon helpen in hun proces.
Ik heb dus eigenlijk alleen maar warme herinneringen aan die tijd. Echter vond ik het ook moeilijk natuurlijk. Ik moest ineens voor mij tijd pakken. Ik moest zelf dingen zeggen als: 'Zou ik misschien wat mogen delen?' of gewoon mijn verhaal vertellen. Ik merkte dat ik toch vaak wachtte totdat er een stilte viel. Viel deze niet? Dan was de kans groot dat ik even de laatste tien minuten iets deelde als iemand iets aan me vroeg of helemaal niks deelde. Ik moest echt groeien in mijn rol binnen de groep en moest echt veel leren.
Ook merkte ik dat ik altijd de 'Disney versie' van problemen vertelde. Ik vond het altijd lastig (en soms nog steeds) om mijn gevoelens te delen. Als ik dan ergens mee zat, vertelde ik het altijd als volgt: 'Ja ik zat ergens mee, maar dat heb ik zelf al opgelost en alles is prima' of ik lachte veel tijdens het vertellen van mijn gevoelens, waardoor het probleem kleiner leek dan dat het was. Dit deed ik altijd omdat ik het zelf moeilijk vond om de gevoelens te voelen. Ik wilde me helemaal niet zwartgallig voelen, ik wilde helemaal niet huilen omdat ik van binnen eigenlijk kapot was. Dus ik deed een lach op mijn gezicht en vertelde mijn verhaal alsof het een ver van mijn bed show was. Het was pas later dat ik begon te leren om niet simpel feiten op te lepelen, maar om mijn gevoelens erbij te vertellen. Het was niet meer: 'Ik heb de gehele nacht een paniekaanval gehad en daarna ben ik weer in mijn bed gekropen', maar het werd: 'Ik heb de gehele nacht een paniekaanval gehad en daarbij voelde ik me enorm slecht. Ik had de paniekaanval gekregen door buikpijn, waardoor ik bang was om over te geven. Het voelde als een terugval en ik ben best wel teleurgesteld en boos in en op mezelf'.
Conclusie: de groep heeft me dus geleerd dat mensen écht bereid zijn om naar je te luisteren. Dat je niet alleen bent en nooit alleen zal zijn. Dat je soms tijd voor jezelf moet maken om echt je gevoelens te delen, omdat anderen ook dingen hebben en niet altijd aan je gevraagd wordt hoe het met je gaat. Toen ik 22 februari mijn laatste groepssessie had, voelde ik al gelijk een lege plek en ik zal het ook altijd wel een beetje missen.
De groep heeft me geleerd dat je niet alleen door periodes in je leven hoeft te gaan, maar dat anderen er voor je zullen zijn. Ik heb nu geen groepstherapie meer, maar heb wel een soort van eigen netwerk opgebouwd zodat ik wel mensen heb bij wie ik terecht kan.
Als het slecht met je gaat, hoef je dit immers niet alleen te doen. Je hoeft eigenlijk nooit iets alleen te doen. Er is altijd wel iemand die voor je klaarstaat, ook al voelt het soms zo niet.
Zo zie ik het althans.