'Vandaag heb ik dan eindelijk een spiegel gekocht'
Ik ben iemand die vaak over mijn onzekerheden praat. Via dit blog en/of met mijn vrienden en ouders. Echter zijn er ook sommige dingen die ik zelf moeilijk vind. Zoals bijvoorbeeld de snack guilt die ik weleens voel. De snack guilt houdt in dat ik op dat moment eigenlijk iets wil snacken, maar een stem in mij zegt: 'Zou je dat nou wel doen?'. Dit is een stem die ik altijd heb verafschuwd, maar soms mij toch in zijn greep houdt.
Op zo'n moment ben ik altijd enorm gefrustreerd en boos op mijzelf. Ik bedoel; waarom zou ik dat ene koekje of die ene magnum niet mogen? Wie verbied mij dat? Het antwoord op die laatste vraag is helaas dat ik dat zelf ben. Vaak is dit in periodes waarin ik wat ongezonder heb gegeten (lees: wat vetter eten zoals bijvoorbeeld snackbar of iets) en dan schiet mijn brein in de oplet modus. Hoe ik hiermee omga? Vaak steek ik mentaal een dikke middelvinger op naar die stem, neem ik het koekje gewoon en geniet ik van elke hap. Ik bedoel waarom zou ik dat ene koekje niet mogen?
Dit komt omdat in mijn hoofd het zo gehamerd zit door de maatschappij dat, als je een maatje meer bent, je gelijk minder bent als persoon. Al van jongs af aan koppel ik onbewust gewicht aan zelfwaarde. Dit is natuurlijk eigenlijk een enorm ongezonde gedachte, die ik mij de laatste tijd steeds meer probeer af te schudden. Ik probeer een gezonde relatie te krijgen met mijn lichaam, cijfers op de weegschaal en kledingmaten.
Ik heb mijzelf de afgelopen tijden erg ondergedompeld in de fatphobic scene. Dit is soms best wel schokkend, omdat ineens duizenden (soms wel miljoenen) mensen denken dat ze iets te zeggen hebben over iemands lichaam. Vaak zogenaamd met de reden: 'Ja ik wil dat diegene gezond is', terwijl dik zijn (ja ik zeg dik, want dik is geen slecht woord; we hebben er zelf een negatieve lading aangegeven terwijl het eigenlijk gewoon een woord is zoals 'slank' is) helemaal niet iets slechts is. Iemand die dik is is niet per se onaantrekkelijk. Iemand die dik is is niet per se ongezond. Waarom associëren we dat dan?
Om het weer terug te brengen naar mezelf moet ik bekennen dat ik het met deze gedachte soms erg lastig vind. Dan gaat er bijvoorbeeld in mijn hoofd rond: 'Ik moet niet te dik worden', omdat mijn brein het dan associeert met iets slechts. Terwijl het dat dus niet is! Het heeft namelijk ook met bouw te maken. Bijvoorbeeld mijn bovenbenen: ikzelf heb bijvoorbeeld bolle spieren. Niet alleen in mijn bovenbenen, maar bij alle spieren. Dan kan ik dus sporten wat ik wil, maar mijn lichaamsbouw verandert niet. Het zal natuurlijk wel iets veranderen, maar mijn benen zullen breed blijven, etc.
Om heel eerlijk te zijn: ik zou het niet anders willen. Ik heb al een aantal jaar geen spiegel meer op mijn kamer, omdat ik het heel lang dus allemaal wel anders wilde. Ik was niet tevreden met mijn spiegelbeeld, dus vermeed ik het. Als ik geen spiegel had, dan kon ik ook geen kritische gedachten over mezelf hebben.
Vandaag heb ik dan eindelijk een spiegel gekocht. Een spiegeldeur om precies te zijn. Voor mijn kast. Ik ben er, na al die jaren, eindelijk écht klaar voor om mijzelf (mijn hele lichaam en alles dat daarbij hoort) echt te zien in de spiegel. Dit omdat ik niet langer gelijk slechte gedachten heb over mijzelf. Heb ik deze wel? Dan laat ik die daar zijn en spreek ik fijne gedachte hardop uit. Ik geef mijzelf een knuffel, twerk een beetje om alle geweldige rolletjes te vieren. Ik ren er niet meer van weg, maar aanvaard wat ik heb en word er tegenwoordig dus zelfs blij van.
Ik ga binnenkort echt wel weer het sporten oppakken, maar dat is eigenlijk puur alleen omdat sporten mij blij maakt (aangezien ik het enorm leuk vind om met gewichten te trainen) en mijn conditie daardoor beter wordt. Mijn conditie is namelijk momenteel non-existing vanwege al dat achter de computer zitten.
Ik heb het op sommige dagen nog steeds lastig (zoals ik beschreven had in mijn 'de mindere dagen' post), waarop ik geen enkele foto van mezelf mooi vind. Of alleen foto's met veel filters waarop ik dan zwoel de camera in kijk. Er zijn soms momenten dat ik foto's van vroeger zie en denk: 'Was ik nog maar zo slank'. Wanneer ik dat denk spreek ik mezelf meteen toe! Niet streng uiteraard (want met boos zijn op jezelf bereik je ook niks), maar juist lief en aardig. Dan zeg ik: 'Dat was hoe je er vroeger uitzag en je was prachtig, maar zoals je er nu uitziet ben je ook prachtig. Een mens groeit, een mens leeft. Jij bent nu volwassen en toen was je nog een middelbare scholier'. Dit werkt vaak wel om mijn negatieve-ik te stillen.
Wat ik tegenwoordig ook doe is bij kleding passen twee maten nemen. Eén maat die ik meestal heb en een maatje groter. Ik pas dan als eerste de maat groter. Staat deze goed? Dan krijg ik een goed gevoel omdat ik er geweldig in uitzie. Past deze niet? Dan pas ik een maatje kleiner en krijg ik er een goed gevoel van omdat ik er geweldig in uitzie. De maten bepalen niet mijn eigenwaarde, maar het gevoel die ik in de kleding heb. Als ik iets te kleins pas voel ik me gelijk minder goed over mezelf, omdat het niet flatteert. Als ik iets passends aantrek dat geweldig staat, maakt die hele kledingmaat niets meer uit. Voor mij is kleding passen daardoor een stuk minder stressvol geweest.
O ja: als iets niet past? Dan lach ik, bedenk ik me wat ik nog wel in mijn kledingkast heb dat past en geweldig staat en ga ik door met mijn dag. De kritische gedachte niet teveel aandacht geven: dan worden ze bij mij alleen maar groter.
Zo af en toe door je kledingkast gaan en kleding passen is trouwens ook wel een goede! Dan trek je niet iets aan dat je eigenlijk niet meer past, waardoor je je niet heel top over jezelf gaat voelen. Dat heb ik onlangs bijvoorbeeld gedaan. Ik heb heel mijn kledingkast doorzocht en alles even gepast. Daardoor kwam ik er achter dat ik mijn Belle cosplay jurk niet meer pas. Ik was enorm verdrietig. Met een triest gezicht keek ik mijn moeder aan en vroeg ik: 'Ben ik dan zo enorm aangekomen?', alleen dit is natuurlijk geen helpende gedachte of iets. Ik bedoel wat maakt het uit dat ik wat ben aangekomen? Hallo Julianne! Word eens wakker! Je. bent. goed. zoals. je. bent! Ik zeg dat altijd tegen anderen, maar vergeet dat veel te vaak tegen mezelf te zeggen.
Conclusie: je bent goed zoals je bent. Ieder maatje is prachtig, ieder cijfer is prachtig, iedereen is prachtig op zijn/haar/hun eigen manier. Laten we alsjeblieft onszelf gaan behandelen zoals we andere behandelen. Laten we geen dingen meer tegen onszelf zeggen die we niet tegen anderen zouden zeggen. Laten we alsjeblieft stoppen door onze fysieke gesteldheid te koppelen aan ons eigenwaarde. Wil je sporten? Prima, doe je ding! Ga ervoor en geniet van alles! Wil je diëten? Als je het voor jouw gevoel volgens de juiste redenen doet en je het graag wilt: ga ervoor! Maak de keuzes die je hart je ingeven. Doe de dingen die jezelf wilt, maar laat alsjeblieft niemand je vertellen dat je minder bent omdat je een bepaalde maat of iets hebt. Wees je zelf, wees trots op jezelf en geniet van alles wat het leven te bieden heeft. Die kan namelijk soms echt geweldige dingen leveren.
Kies dus echt wat jij wilt. Het is immers jouw leven en laat je alsjeblieft niet beïnvloeden door anderen. Er is maar één jij en je bent fantastisch in al je vormen, maten, kleuren, genders, etc.
Zo zie ik het althans.
P.s. Hier nog even een linkje naar het nummer 'Treat myself' van Victoria Justice, omdat het wijze woorden zijn.