'Dat ik gestopt ben met therapie betekend niet gelijk dat ik alles alleen moet doen'
Ik wilde deze post eigenlijk eerst de titel 'nu moet ik het echt zelf doen' geven, maar dat zou niet kloppen. Deze post gaat over het feit dat ik maandag 23 augustus 2021 mijn laatste therapie evaluatie heb gehad. Hierbij ging ik in gesprek met mijn therapeut om te kijken hoe het nu met mij ging, nu ik geen therapie meer volg. Dit gesprek is bedoelt om te kijken of degene die gestopt is met therapie toch weer terug zou willen of dat de persoon in kwestie het prima doet zonder therapie. Dit laatste is bij mij het geval! Mijn dossier is dus écht gesloten, de brief vanuit mijn therapeut wordt naar mijn huisarts gestuurd en ik ben officieel therapievrij.
Nu dus terugkomend op de oorspronkelijke titel ('nu moet ik het echt zelf doen'). Deze klopt dus niet, omdat ik het niet zelf moet doen. Dat ik gestopt ben met therapie betekend niet gelijk dat ik alles alleen moet doen. Het betekent dat ik genoeg kennis heb om mijzelf overeind te houden. Dit is met behulp van mijn omgeving (dus familie en vrienden), maar ook vanuit mijzelf. Betekent dit dat ik nergens meer last van zal hebben? Hell nah. Natuurlijk zullen er slechte of mindere dagen zijn, natuurlijk zal ik nog vaak aan mijzelf twijfelen, maar dat is precies waarom ik gestopt ben met therapie. Ik weet dat de slechte en goede dagen er zullen zijn en weet hoe ik hiermee om kan gaan. Ik heb geleerd om te praten, om bijtijds dingen aan te geven en om sorry te zeggen (ook al is dit nogal moeilijk soms omdat ik van nature een nogal trots persoon ben).
De titel klopte dus oorspronkelijk niet, omdat ik het niet echt zelf moet doen. Ik kan gewoon op mijn familie en vrienden steunen. Ik kan nog zoveel fouten maken als ik wil en dat zal ik ook zeker. Wat ik ook heel fijn vond was dat mijn therapeut aangaf dat ik altijd een berichtje kan sturen of even kan bellen als ik toch behoefte heb om nog even te praten. Ook gaf zij aan dat ik in de toekomst echt nog weleens terug kan komen om weer in therapie te gaan.
Met dat laatste is denk ik ook mijn zere plek aangestipt. Ik had altijd het gevoel dat, zodra ik stopte met therapie, ik alles zelf moest kunnen oplossen en nooit meer in therapie kon gaan omdat ik het afgerond had. Misschien was dat ook wel de reden dat ik zolang in therapie heb gezeten: omdat ik het voor mijn gevoel nog niet zelf kon. Alleen is dat dus niet de juiste gedachte: ik hoef het helemaal niet zelf te kunnen! Hetgeen dat belangrijk is is communiceren naar mijzelf en mijn omgeving wat ik nodig heb. Hetgeen dat belangrijk is is mijzelf op nummer 1 zetten in plaats van alle anderen voorrang geven in mijn leven. Het heeft lang geduurd voordat ik mij dat realiseerde en ook echt begon toe te passen in mijn leven.
Wat dat betreft ben ik eigenlijk pas tijdens de zomervakantie écht in mezelf gaan geloven. Dat komt denk ik ook door de mindfulness training die ik na therapie nog heb gedaan. Zoals ik al eerder in een blog had vermeld heb ik daar geleerd om dingen soms gewoon zo te laten zijn. Voel ik me slecht en wil ik naar mijn 'Tears streaming down' Spotify playlist luisteren om gewoon even te huilen (1)? Dan is dat oké! Dan doe ik dat, huil ik even, is mijn hoofd vervolgens rustiger om te praten over wat me dwars zit. Dan ga ik dat vervolgens bespreken. Voel ik me na het gesprek beter? Prima! Voel ik me na het gesprek niet beter? Ook prima! Dan is het gewoon even een slechte dag en is er morgen weer een dag! Heb ik even een spontane dansparty met mezelf nodig omdat het nieuwe album van Anne-Marie 'Therapy' zo goed is (2)? Prima! Mijn omgeving is er inmiddels toch wel aan gewend, die kijkt nergens meer van op.
Ik heb geleerd om mezelf niet kleiner te maken om andermans leven makkelijker te maken. Ik heb ingezien dat alles bij het leven hoort en dat ik het allemaal echt wel aankan. De slechte en goede dingen. Ik omring me tegenwoordig met positieve dingen en ben naar mezelf gaan luisteren. Is het erg als ik in de toekomst weer therapie nodig heb? Uhm, nee. Dan gaan we gewoon voor ronde drie die molen door! Mentale hulp zoeken is geen schande en mental health problems horen er helaas bij.
Lieve lezer, ik raad je dus ernstig aan om te luisteren naar wat jij wilt. Wat voor de één werkt, hoeft voor de ander niet te werken. Probeer de kleine dingen in het leven te vieren (ik noem die dingen vaak 'lichtpuntjes') en ga gewoon stap voor stap de dagen door. Als je het moeilijk hebt: het zal beter worden, je gevoelens doen er toe, je verdiend het om gehoord te worden. Als het goed met je gaat: yasss! Look at you go! Weet dat ook jij het verdiend om gehoord te worden als het goed gaat, maar ook als het minder goed gaat.
Weet gewoon dat je er toe doet en dat geen probleem te groot of te klein is. Luister naar wat je nodig hebt en blijf trouw aan jezelf.
Zo zie ik het althans.
P.s. Mocht je niet lekker in je vel zitten en wekelijkse therapie nog een te grote stap vinden of op een wachtlijst staan, dan is @ease een goede instelling (3). Zij hebben vestigingen in Amsterdam, Groningen, Heerlen, Maastricht en Rotterdam. Bij deze vestigingen kan je gewoon naar binnenlopen om met iemand te praten over je gevoelens. Dit kan bij Amsterdam, Maastricht en Heerlen gewoon zonder afspraak. Bij Rotterdam en Groningen moet je een afspraak maken van tevoren iv.m. corona.
Ik heb trouwens ook een blog voor hen geschreven over mijn ervaringen met therapie zoeken (4).
Je kan dus bij hen je verhaal kwijt als je echt even iemand nodig hebt en je je in je omgeving niet veilig voelt of het niet fijn vind om dingen te delen.
Bronnen
(1) Tears streaming down, Spotify
(2) Therapy, Anne-Marie op Spotify
(3) @ease
(4) Om hulp durven vragen, Julianne Opentij