'Hoe kan het toch dat de negatieve dingen veel zwaarder wegen dan de positieve dingen?'
Ik ben een perfectionist. Dat is geen geheim. Ik heb het al meerdere keren beschreven in dit blog en leer er ook steeds beter mee omgaan. Wat daar ook onderdeel van is, is dat ik niet graag slecht in dingen ben. Daarom duurde het ook heel lang voordat ik het schilderen en tekenen weer oppakte. Ik wil graag overal het beste in zijn en dat houdt mij soms toch nog tegen merk ik.
Ik merk dit vooral in het zingen. Ik wil graag de allerbeste zangeres zijn. In mijn hoofd kan ik dat altijd als volgt meten: 'Als ik dit nummer van Celine Dion kan zingen, zing ik goed' of 'Als ik die uithaal kan halen, kan ik écht zingen'. Als ik het dan vervolgens haal, voel ik geen blijdschap of trots of iets. Dat terwijl het zo is dat, wanneer ik iets niet haal, ik juist van alles voel. Ik voel mij dan een mislukkeling, simpelweg omdat iets mij niet lukte. Hoe kan het toch dat de negatieve dingen veel zwaarder wegen dan de positieve dingen?
Dit gevoel is voor mij soms erg frustrerend (ik denk dat meerderen dat hebben). Ik wil dus alles koste wat het kost goed doen, maar dat gaat nou eenmaal niet. Zo zit het leven niet in elkaar! Er is altijd wel iemand beter dan dat jij bent en soms ben je gewoon slecht in dingen. Dat ben ik steeds meer aan het ervaren; die gedachte. Ik heb het schilderen weer opgepakt en heb niet meer het gevoel de nieuwe Van Gogh te willen zijn. Ik zie het wel als dingen niet perfect zijn, maar dat accepteer ik tegenwoordig veel meer.
De route die ik heb afgelegd om zo ver te komen is gewoon steeds langzamerhand mijn gedachten ontrafelen. Ik ben bepaalde dingen hardop gaan uitspreken en kreeg dan van anderen te horen of deze gedachte oké waren of niet. Ik heb hiervoor natuurlijk uitgebreid de tijd gehad in de therapiegroep waar ik in zat. Echter ben ik blijven doorwerken aan mezelf nadat ik de groep verlaten had.
Toch blijven de gevoelens van 'overal de beste in willen zijn' altijd aanwezig. Als ik bijvoorbeeld bij spelletjes merk dat ik aan het verliezen ben, wil ik nog weleens valsspelen. Ik biecht het vrijwel altijd meteen op, maar ik doe het wel. Spelletjes die afhangen van geluk vind ik daarom ook niet leuk. Je moet dan echt net geluk hebben wil je winnen.
Dit jaar deed ik bijvoorbeeld mee aan het Nederlands Kampioenschap Escaperoom the game. Ik deed hier samen met mijn zusje en nicht aan mee. Ik zal eerlijk zijn: tijdens het NK heb ik soms best weleens gesnauwd. Ook omdat ik wist dat we niet zouden winnen, maar ik dat toch stiekem heel graag wilde. Zodra ik merkte dat anderen veel sneller waren in het oplossen en wij bleven hangen, kwamen mijn kritische gedachten. Ik begon dingen te denken als: 'Dom kind' en 'Hoezo kan je het niet gewoon oplossen?'. Ik dacht deze dingen terwijl het eigenlijk gewoon een spelletje was wat we deden! Ik ben toen sowieso veel te streng voor mijzelf geweest, omdat ik doorkreeg dat ik niet goed was in het spel. Achteraf gezien zie ik dit wel in, maar destijds voelde ik me alleen maar slecht. Gelukkig bleef dat gevoel niet lang hangen, omdat ik de gedachten hardop uitsprak en dus deelde. De anderen fungeerden als klankbord voor mij en zo kreeg ik door hoe verkeerd eigenlijk de gedachten waren.
Ik ben dus verder gekomen dan waar ik begon, maar heb ook nog een weg te gaan en dat is oké. Ik ben nou eenmaal iemand die graag in alles perfect en goed wilt zijn, maar zo werkt het leven helaas niet. Ik begin dit steeds meer te accepteren, maar (zoals ik elke week weer zeg) het is een proces. Wees dus niet te streng voor jezelf en ga naar dingen zoeken die je helpen om het patroon waar je in zit te doorbreken. Weet dat je nooit overal goed in kan zijn en dat dat oké is! Om heel eerlijk te zijn: het zou vrij onmenselijk zijn als je overal goed in was. Hoe graag je dat misschien ook zou willen. En ben je ergens niet goed in waar je heel graag goed in zou willen zijn? Je talenten liggen dan ergens anders! Het komt echt wel goed en je komt terecht waar je wilt en moet zijn.
Zo zie ik het althans.
Comments