'Ik zag sorry zeggen als een verlies van een niet bestaande strijd'
Niemand geeft graag toe dat hij/zij/hun iets fout heeft gedaan. Ik weet van mezelf dat ik het extreem lastig vind. Ik vind het moeilijk om toe te geven dat ik iemand pijn heb gedaan met mijn woorden of gedrag. Ik wil namelijk altijd een soort van perfecte versie van mijzelf zijn. En die perfecte versie kan niet perfect zijn als zij iemand pijn doet. Vandaar dat ik vroeger altijd helemaal flipte als ik merkte dat ik bijvoorbeeld mijn moeder had gekwetst. Als zij dat dan aan mij aangaf, dan barstte ik helemaal in tranen uit en begon ik praktisch gezien mijn koffers al te pakken. Ik was namelijk geen perfecte dochter en dat moest ik wel zijn.
Dat geen fouten willen maken uit zich ook vaak in geen sorry kunnen zeggen. Ik zeg het tegenwoordig veel makkelijker, maar dat heeft heel lang geduurd. Als iemand voorheen tegen mij zei dat diegene een sorry wilde horen, vertikte ik het. Er kwam pas een sorry uit mijn mond als ik er mentaal klaar voor was. Dat heb ik vrij lang volgehouden en nog steeds vind ik het moeilijk om sorry te zeggen.
Ik denk dat dat komt vanwege mijn trots. Ik zag sorry zeggen als een verlies van een niet bestaande strijd. Een strijd die zich alleen in mijn hoofd afspeelde. Als iemand maar bleef pushen om een sorry van mij te horen, klapte ik dicht. Ik weigerde, want het moest echt mijn keus zijn.
Nog steeds heb ik soms momenten voor mijzelf nodig om echt even tot mijzelf te komen. Ik ben zelf nogal een emotioneel persoon, dus zit gauw hoog in mijn emoties. Het duurt dan altijd even voordat ik aan mijzelf kan toegeven dat ik ook verkeerd zat. Ik kan dan pas, na mijn hoofd langzaam leeg te hebben gemaakt, relativeren. Ik bedenk mij dan hoe ik graag behandeld zou worden als ik de ander was. Vervolgens probeer ik rustig met de ander te praten en op een rustige manier mijn gevoelens te uiten. Dan geef ik de ander ook de tijd om hun verhaal te doen.
Op papier klinkt dit perfect, maar in werkelijkheid kan het soms nog best lastig zijn. In werkelijkheid kan ik soms mijn gevoelens nog best bitchy en hard uiten. Dan vind ik het lastig om de emotie echt helemaal weg te houden en te relativeren.
Ik wil soms ook nog weleens, op mijn niet al te beste momenten, schreeuwen. Dan ga ik vervolgens allemaal excuusjes bedenken waarom het oké was dat ik schreeuwde. Dat zijn dan vaak dingen als: 'De ander deed gewoon naar' of 'de ander gedroeg zich ook zo'. Ik vind het dan enorm lastig om toe te geven dat het gewoon niet oké was en dat ik fout zat. Het is een menselijk iets en ik zou het graag beter willen doen, maar soms is het allemaal even teveel.
Ik kan dus wel al veel beter omgaan met mijn fouten dan vroeger. Ik geef ze sneller toe en zeg eerder uit mezelf al sorry. Ik zie fouten maken of iemand kwetsen ook niet meer als het einde van de wereld. Voorheen wilde ik dus de perfecte dochter zijn, terwijl ik mijzelf tegenwoordig steeds meer heb ontarmd. Ik heb met mijzelf leren leven en mijzelf steeds meer geaccepteerd zoals ik ben. Het is dus een heel proces, maar met streng voor jezelf zijn kom je nergens. Onthoud dus goed dat je ook maar een mens bent en dat het menselijk is om fouten te maken. Je hoeft niet perfect te zijn, je bent goed zoals je bent :)
Zo zie ik het althans.
Comments