'Ik ben niet meer zo streng voor mijzelf wanneer ik een, in mijn ogen, "verkeerde" beslissing maak'
Ik vind het zelf behoorlijk lastig om bepaalde keuzes die ik gemaakt heb los te laten. Ik vind het dan vervolgens enorm lastig om het los te laten, ook al weet ik dat ik de volgende keer een andere keuze zal maken. Ik herhaal vervolgens 100 keer in mijn hoofd wat ik eigenlijk had moeten zeggen of had moeten doen.
Zoals bijvoorbeeld wanneer iemand hun mening verkondigd en dat een mening is waar ik absoluut het niet mee eens ben. Zoals bijvoorbeeld pronounces. Ik ben voor het feit dat iedereen zichzelf kan zijn. Wil jij anders aangesproken worden? Prima, geen enkel probleem! Geef het me door en ik zal het aanpassen. Als iemand anders hier dan een andere mening over heeft en dat tegen mij zegt, vind ik het vaak moeilijk om gelijk met goede argumenten te komen. Ik zeg dan vaak niks en wissel dan snel van onderwerp. Dat terwijl ikzelf behoorlijk gepassioneerd ben over het feit dat iedereen zichzelf moet zijn. Het maakt mij dan vaak boos, maar de woorden willen dan niet komen. In de avond, voordat ik naar bed ga, komen er dan allemaal argumenten naar boven die ik had kunnen zeggen op dat moment. Ik voel mij dan altijd zo stom. Ook omdat, als je niks zegt, je eigenlijk onderdeel van het probleem bent. Zo zie ik het althans.
Op zulk soort momenten voel ik mij dus vaak stom en zwak, omdat ik achteraf zoveel sterke argumenten kan bedenken. Een hele waterval aan woorden komen dan 's avonds in mij op, maar ik krijg niet de kans om ze te zeggen want het moment is allang voorbij. Dus probeer ik ze achter te laten in de kamer waar ik op dat moment ben. Ik probeer mijzelf meer te leren en bewuster van dingen te worden. Dus ik kijk mijzelf in de spiegel aan en zeg: 'Je kon het vandaag niet zeggen, maar laat een volgende keer dan anders zijn'. Dan laat ik vervolgens die gevoelens en harde woorden voor mezelf en anderen daar achter, maar onthoud ik ze wel. Ik zorg ervoor dat ik ze dan de volgende keer klaar heb staan om dan respectvol mijn mening te verkondigen.
De keuzes die ik maak in discussies zijn niet de enige keuzes die ik soms lastig vind. Het gaat ook over dingen die ik doe, zoals het wegkijken wanneer iemand in een serie of film overgeeft, rondom mijn angst. Ik bedenk mij vaak: 'Wat nou als ik als klein kind niet te druk was gaan rondrennen in Tenerife? Wat nou als ik het rustig aandeed en geen zonnesteek had gekregen?'. Ik denk dat ik dan mijn hele emetofobie (angst voor overgeven) misschien niet had gehad. Wie zou ik dan geworden zijn als persoon? Soms heb ik het er nog moeilijk mee. Met de keuzes die ik als kind heb gemaakt. Dat is natuurlijk heel erg onrealistisch, omdat ik nog maar een kind was en gewoon zorgeloos mijn leven leidde. Toch, wanneer de paniekaanvallen het hevigst zijn, vloek ik soms inwendig op dat 4-jarige meisje. Dan wens ik dat ze het anders had aangepakt en rouw ik soms zachtjes om de persoon die ik dan had kunnen zijn. Een persoon zonder emetofobie.
Zulk soort gevoelens vind ik soms nog lastig. Ook omdat mijn logische brein weet dat het eigenlijk zo had moeten lopen en dat er geen ander pad was. Ik ben dan wel trots op de persoon die ik vandaag de dag ben, met emetofobie en al. Het is alleen soms moeilijk te bedenken wie ik had kunnen zijn zonder emetofobie. Soms dan wens ik dat ik dat meisje wordt na mijn dood. Dat ik reïncarneer als iemand die geen emetofobie heeft en zorgeloos is. Op dat soort momenten bedenk ik mij dan dat niemand echt zorgeloos is en dat iedereen wel iets heeft. Dan kan ik het langzaam loslaten en heb ik weer vrede met mezelf. Vrede met hoe alles gelopen is.
Alleen heel soms, wanneer ik dus wegkijk wanneer er wordt overgegeven in een serie, baal ik nog. Ook omdat ik weet dat wegkijken niet de beste optie is. Dit omdat dan vaak de angst eromheen groter wordt. Of wanneer er iets 1 dag over de houdbaarheidsdatum is en mijn ouders zeggen dat het nog prima te eten is (omdat het al die tijd nog dicht is geweest en net pas open is gegaan). Ik baal dan van mezelf, omdat ik niet de keuze kan maken om het alsnog te eten. Ik wil het dan het liefst weggooien en vermijd het.
Deze keuzes vind ik lastig. Dit omdat het bewuste keuzes zijn die ik maak op basis van mijn angst. Achteraf baal ik dan enorm erg en zweer ik dat ik het de volgende keer anders aan zal pakken. Helaas lukt mij dit vaak ook niet dan.
Dus ik heb leren leven met de keuzes die ik op dat gebied maak. Ik ben niet meer zo streng voor mijzelf wanneer ik een, in mijn ogen, "verkeerde" beslissing maak. Ik spreek mezelf zachtaardig toe en besluit dat ik het de volgende keer weer zal proberen. Soms lukt het dan de volgende keer en soms niet. Het is een proces en dagelijks ga ik daar nog doorheen. Ik zorg ervoor dat ik mijzelf blijf ontwikkelen en steeds meer nieuwe dingen leer. Ik zorg ervoor dat ik als mens groei en dingen in situaties inderdaad de volgende keer anders aanpak. Ik trek steeds meer mijn mond open als het aankomt op mijn mening. Durf steeds vaker te zeggen dat ik het met iemand niet eens ben.
Ik doe steeds meer exposure dingen, maar soms is het gewoon nog te lastig en dat is oké. Dan is het een overwinning voor een andere keer en is dat prima. Ik heb vooral geleerd om minder streng op mijzelf te zijn. Ik zeg steeds meer dingen als: 'Oké nu heb je het voor je gevoel niet goed aangepakt. Dat is oké. Zorg dan dat je het voor de volgende keer zo aanpakt als je zou willen'. Vaak lukt dat als het aankomt op mijn mening, maar mijn emetofobie is soms nog te groot. En dat is oké.
Elk stapje vooruit is er één in de juiste richting. Wees dus niet te streng voor jezelf en wijs jezelf er op een vriendelijke manier op. Als je enorm erg baalt heeft het geen nut om enorm boos op jezelf te worden. Of om hele conversaties met jezelf te houden terwijl je eigenlijk moet en wilt gaan slapen. Ik weet, het is soms lastig omdat de gevoelens soms echt hoog zitten. Ik heb er soms nog steeds moeite mee en dat is prima. Het is een proces. Geef jezelf de tijd om minder streng voor jezelf te worden. Vaak ben je namelijk het strengst voor jezelf.
Zo zie ik het althans.
Comentarios