'Woedend dat ik was en vol in de paniek'
Ik merk dat ik vrijwel altijd vergeet om stil te staan bij hoe ver ik al met bepaalde dingen gekomen ben. Daarin ben ik vast en zeker niet de enige. Dit realiseerde ik mij laatst. Ik keek een serie op Disney+ genaamd 'Murders in the building'. Er werd overgegeven in één aflevering (aflevering '7. The boy from 6B' voor de emetofoben onder ons). Ik gaf geen krimp toen het gebeurde en bleef gewoon kijken. En dat terwijl ik vroeger helemaal in de paniek was geschoten. Mijn moeder zei vervolgens tegen mij: 'Ik vind dit zo stoer van jou' en dat was het moment waarop ik realiseerde hoever ik eigenlijk al gekomen ben.
Het is soms, om heel eerlijk te zijn, ook best eng. Die vooruitgang. Ikzelf ben namelijk zo lang iemand geweest met een angststoornis, dat het soms moeilijk is te bedenken wie ik ben zonder angststoornis. Het zal natuurlijk altijd een onderdeel van mijn leven zijn, maar ik merk ook dat mijn emetofobie steeds beter wordt. Dat ik mij dus steeds minder tegen laat houden door mijn emetofobie. Dit vind ikzelf best wel eng, want wie ben ik zonder mijn emetofobie?
Ook geniet ik, nu ik er zo bij stilsta, van de vooruitgang. Ik doe steeds meer dingen die ik graag wil doen. Zo bezoek ik bijvoorbeeld veel meer feestjes dan dat ik vroeger deed. Vroeger had ik er niet aan moeten denken. Ja; ik blijf nooit tot super laat omdat mijn sociale meter ook na een tijdje leeg is. Ook wordt het, naarmate de avond vordert, voor mij steeds spannender omdat mensen vaak steeds meer dronken worden.
Ik heb mijzelf wel meer voorgenomen om de aankomende tijden wat meer stil te staan bij de vooruitgang. Het is namelijk ook een belangrijk iets. Wij mensen hebben namelijk nogal de neiging om vooral stil te staan bij wat er niet goed gaat. We vergeten vaak totaal te kijken naar wat er wél goed gaat.
Daarom heb ik mij dus voorgenomen om daar meer stil bij te staan. Ik wil echt de stapjes als het ware gaan vieren, want elke stap vooruit is een goede stap! En ja, de stappen achteruit zullen er ook zeker weer komen, maar dat is nou eenmaal zo. Als ik nu terugkijk op hoever ik al gekomen ben is dat een wereld van verschil. Vroeger kreeg ik zelfs woede-uitbarstingen als ik geconfronteerd werd met mijn angst op TV. Ik weet nog wel die keer dat mijn ouders een moderne versie van Cinderella op TV keken. Ik lag de gehele tijd in mijn bed, maar was toevallig even naar beneden gelopen om nog welterusten te zeggen. Op dat moment werd er precies overgegeven op TV. Woedend dat ik was en vol in de paniek. Ik schreeuwde mijn ouders naar hun hoofd dat ze beter hadden moeten opletten, dat ze weten dat ik dat eng vind, etc. Allemaal enorm onredelijk natuurlijk, want hoe konden zij in hemelsnaam weten dat het komen zou? Nu kijk ik er met een ander perspectief naar, maar toen was ik wel echt enorm angstig en gestrest.
Het is dus eigenlijk een bijzonder maar vreemd iets; die vooruitgang. Het beangstigt mij maar tegelijkertijd zorgt het ook voor een trots gevoel. Ik kies er zelf voor om mij vooral te laten leiden door dat trotse gevoel. Ik bedoel: halloooooo ik ben weer heel wat stappen verder dan waar ik begon. Ik heb nog een lange weg te gaan met momenten die zeker tegen zullen vallen, maar ik weet ook uit ervaring dat ik het wel aankan. Mocht ik ooit nog een derde keer in therapie willen voor mijn emetofobie dan is dat oké. Mocht ik er ooit helemaal van mijn emetofobie af zijn dan is dat ook oké. Ook al beangstigt die laatste gedachte mij behoorlijk, want wie ben ik zonder mijn emetofobie? Toch kan ik ergens ook niet wachten totdat ik te weten kom wie die persoon is. Die persoon zonder emetofobie. Zal ze graag dronken worden? Zal ze het liefst haar weekenden in clubs doorbrengen? Of verschilt ze eigenlijk niet zoveel van de persoon die ik nu ben en is het enige andere aan haar dat ze geen paniekaanvallen meer heeft? Ik denk eerlijk gezegd dat laatste, want ik blijf toch altijd wel mezelf.
Hoe dan ook: ik weet dat ik haar nu al mag. Ze is geen verbeterde versie van mijzelf, ze is geen slechtere versie van mijzelf. Ze is mij, maar dan wat ouder en met nog meer levenservaring. Ooit zal ik het weten en haar leren kennen. Of misschien houd ik wel voor altijd mijn emetofobie. Ook met die gedachte heb ik vrede, omdat ik weet dat ik hoe dan ook wel kom waar ik wil zijn.
Heb dus vertrouwen in jezelf en vier die vooruitgang! Hoe klein en onbelangrijk die soms voelt. Elke vooruitgang is een vooruitgang. Het is iets waar je trots op mag zijn. Het is een reden waarvoor je jezelf misschien best weleens mag trakteren met bijvoorbeeld een nieuw kledingstuk of iets anders. Weet gewoon dat elke stap vooruit een feestje waard is. Ga je vervolgens weer achteruit? Dan maakt dat echt helemaal niks uit. Het is een proces en die stap achteruit betekend echt niet het einde. Het betekend simpelweg dat je er nog even niet klaar voor bent en dat is oké. Het is een proces die iedereen op een eigen tempo volgt.
Zo zie ik het althans.
Comments