'Beter leven met alles dat je hebt, dan doodgaan met spijt'
De afgelopen jaren heb ik mijzelf betrapt op het feit dat ik iets te voorzichtig ben. Ik heb vaak meer de neiging om de kat uit de boom te kijken en dingen op de langere termijn te plannen, dan gelijk te genieten van dingen. Dit is natuurlijk niet erg, maar door een recentelijke dood in de YA-community, ben ik wel aan het denken gezet. Joost was (onder andere) een boekblogger en heeft veel voor uitgeverijen en schrijvers/schrijfsters gedaan. Zijn dood kwam dan ook als een grote schik binnen de community. May he rest in peace...
Vroeger als kind was ik altijd veel bezig met de dood. Ik vroeg mij af wie er naar mijn begrafenis zou komen, wie er om mij zou huilen, etc. Dit was vanwege het feit dat ik niet dacht dat ook maar iemand om mij gaf. Nu ben ik inmiddels 22 jaar en denk ik zo niet meer. Ik ben dus ook niet meer bezig met de dood. Hierdoor ben ik dingen die ik altijd al eens heb willen doen uit gaan stellen. Of ik geniet minder van de kleine dingen in het leven.
Is het je bijvoorbeeld ooit opgevallen dat buschauffeurs elkaar altijd gedag zeggen als ze elkaar passeren? In de avond gaat het licht aan in de cabine, zodat beiden elkaar goed kunnen zien. Overdag steken ze gewoon even hun hand op en lachen ze naar elkaar. Dat soort dingen vind ik persoonlijk mooi, omdat het iets is dat blijkbaar alle buschauffeurs weten. Het is lijkt een soort van ongeschreven regel. Doordat we allemaal steeds zo erg bezig zijn met onszelf, zien we dat eigenlijk helemaal niet.
Ik merk steeds vaker dat ik veel te veel op mijn telefoon zit, waardoor ik eigenlijk alle leuke dingen die ik eigenlijk zou willen doen, langs mij heen laat gaan. Ik ben de afgelopen weken bezig geweest met een project waar ik erg gepassioneerd over ben. Er kwam geen mobiel of laptop bij kijken en was geheel schilderen en creatief bezig zijn. Toen ik daar actief mee bezig was, gaandeweg proberen uit te vogelen welke stap ik daarna zou moeten zetten, merkte ik pas hoe erg ik het gemist heb om echt met mijn handen bezig te zijn. Om echt iets te maken van begin tot eind. Om weer te verven en natuurlijk weer onder de verf te zitten, want ik kan nooit iets schoon houden.
Doordat ik steeds maar weer aan de volgende stap dacht, vergat ik om stil te staan bij de stap die ik op dat moment nam. Ik focuste mijzelf zo erg op de toekomst en alles, dat ik vergat in het nu te zijn en dat is iets wat ik enorm heb gemist. Ik heb het gemist om met verf fouten te maken, om creatief problemen op te lossen waardoor ik zo dicht mogelijk bij het origineel zou kunnen komen.
Ik dacht altijd: 'Ik ben al 22', maar het moet eigenlijk zijn: 'Ik ben nog maar 22'. Ik heb nog heel mijn leven voor me en ik heb mijzelf voorgenomen om er echt vol van te gaan genieten. Dit betekend niet dat ik gelijk vol ga feesten of aan de alcohol ga, want dat zijn dingen die mij niet bepaald gelukkig maken. Ik ben geen feestbeest en ik drink geen alcohol. Af en toe een feestje is leuk, maar ik ben geen type voor wekelijks feesten. Wat ik wel ga doen is meer tijd in mijn hobby's steken. Ik ga meer de dingen doen die ik leuk vind. Dit zijn bijvoorbeeld schilderen, lezen, fotograferen, maar vooral schrijven. Hetgeen dat mij nog het meest angst aanjaagt is dat ik deze wereld verlaat zonder dat ik eindelijk een boek heb geschreven. Zonder dat ik al die verhalen die in mijn hoofd zitten, met de wereld heb gedeeld. Dat is namelijk wel hetgeen dat bovenaan mijn bucketlist staat: een boek schrijven. Al sinds de basisschool ben ik al bezig met schrijven. Het begon met schriftjes aan elkaar vast plakken met lijm (tot grote ergernis van school) totdat ik een dikke stapel had dat door kon gaan voor een boek. Vervolgens zelf een kaft ervoor tekenen en dan kwam het verhaal.
Ik heb mij wat dat betreft enorm tegen laten houden door mijn perfectionisme. Telkens weer was ik bang dat ik verkeerd zou beginnen en wilde ik hét perfecte boek in één keer schrijven. Dat gaat natuurlijk niet en dat heb ik eindelijk in leren zien.
Uit dit alles is dus te concluderen dat ik niet meer ga wachten op een "beter moment", want dat is er nooit. Wil je schilderen? Ga ervoor! Wil je een boek schrijven? Niks is gelijk perfect! Schrijf wat je wilt schrijven en geniet van het proces. Wacht dus niet met leven, maar leef nu al alsof het je laatste dag is. We weten allemaal immers nooit precies hoeveel tijd er voor ons is weggelegd. Beter leven met alles dat je hebt, dan doodgaan met spijt.
Zo zie ik het althans.