'Ik had mijzelf immers een doel gesteld en die ging ik halen ook. Zelfs als het mij niet gelukkig maakte.'
Toen ik de opleiding animatie/audiovisuele vormgeving ben gaan doen was dat met één reden: ik wilde animaties maken voor Disney. Het maakte mij niet uit wat ik daarvoor moest doen; ik ging het halen.
Ik kwam op deze droom toen ik voor de vijfhonderdste keer het Frozen album beluisterde op Spotify. Ik was rustig aan het tekenen, terwijl Elsa 'let it go' schreeuwde in mijn oor, toen het me te binnen schiet: mensen maken animatiefilms voor Disney als baan! Gelijk besloot ik dat ik dat ook wilde doen en heb ik vol enthousiasme dit tegen mijn ouders gezegd. Zij zijn vervolgens gelijk gaan zoeken naar een opleiding die daarbij paste en, na het bekijken van een open dag, heb ik mij gelijk ingeschreven.
Vol goede moed begon ik aan de opleiding. Ik had al helemaal bedacht dat ik naar Amerika zou moeten verhuizen om mijn droom waar te maken. Dat terwijl ik helemaal niet in Amerika, of überhaupt ergens anders dan in Nederland, wil wonen. Sterker nog: ik keek er enorm tegenop, maar ja; ik moest en zou mijn droom verwezenlijken.
Tekenen kon ik wel, alleen nog niet heel goed. Niet het Disney niveau zeg maar en dat was dan al het eerste struikelblok. Ik kreeg hierdoor vrij veel kritische gedachten over mezelf. Ik merkte dat de confrontatie met mijn tekenkunsten er steeds voor zorgde dat ik niet meer teken spullen wilde oppakken. Toch bleef ik dit doen, want ja: ik moest en zou voor Disney gaan werken.
Ik had inmiddels mijn droom ook vastberaden aan anderen verkondigd. Het was zelfs meegenomen tijdens mijn middelbare school diploma-uitreiking! Terugkrabbelen kon ik dus, voor mijn gevoel echt niet meer.
Pas toen ik in de 2e bezig was met het vak 'Keuzedeel animatie' kwam ik erachter dat ik eigenlijk helemaal geen animator wilde worden. Ik moest een jaar lang werken aan een eigen animatie en wat vond ik dat een werk. Alsmaar bezig zijn met hetzelfde terwijl ik ook nog eens niet het resultaat zag dat ik in mijn hoofd had. Ik kwam erachter dat het toch niet mijn ding was. Wilde ik dit accepteren? Nee, absoluut niet. Ik had mijzelf immers een doel gesteld en die ging ik halen ook. Zelfs als het mij niet gelukkig maakte.
Laat ik wel even één ding benoemen: ik vind animeren heel leuk, als de animatie heel kort is en als ik niet geconfronteerd wordt met eigen getekende mensen. Gaat het om dieren? Prima, omdat ik die niet perfect wil hebben. Als het aankomt op personages, dan krijg ik een error in mijn hoofd omdat ik het perfect wil hebben. Ik wil dan dat het er uitziet zoals in de Disneyfilms. Ik wil dan dat het er uitziet alsof je er een grote animatie prijs mee kan winnen.
Alleen kan ik, nog, niet perfecte personages tekenen. Ik zeg expres 'nog' omdat het niet betekent dat ik het niet kan leren. Ook ben ik momenteel bezig met het vinden van een eigen stijl en merk ik dat ik weer steeds meer lol in tekenen begin te krijgen. Ook al is het niet perfect.
Even terugkomend op die Disney droom: die moest ik dus loslaten omdat ik ergens wist dat het mij niet gelukkig ging maken. Ik legde mijzelf namelijk zo'n druk op, dat ik uiteindelijk nog weigerde een potlood op te pakken. Dit is ook iets dat ik bij therapie heb besproken en waar mijn oude therapeut, toen ik haar op straat tegenkwam, naar vroeg; of ik de Disney droom nog had.
Het antwoord daarop is een 'nee'. Lijkt het me gaaf om films voor Disney te maken? Hell yeah, maar geen animatiefilms. Of althans: niet ik die ze teken of animeer. Ik vind het veel fijner om verhalen te bedenken, om dingen te regelen voor films of om dingen uit te voeren. Het heeft mij heel veel moeite en tranen gekost om aan mijzelf toe te geven dat ik toch geen animatiefilms voor Disney wilde maken. Het was moeilijk om mijn trots opzij te zetten, omdat ik voor mijn gevoel had gefaald. Ik had zo luid verkondigd dat ik voor Disney ging werken om er dan vervolgens op terug te komen?
Uiteindelijk heb ik dit verlies, want voor mij voelde het echt zo, een plek kunnen geven en heb ik veel van deze ervaring geleerd. Ik weet nu wat ik graag in mijn toekomst zou willen worden, namelijk producente, maar ik houd ook nog steeds mijn ogen open voor andere dingen. Ik bijt mij nergens meer aan vast, maar ben nog steeds net zo vastberaden als dat ik toen was. Alleen dan niet in de zin van: 'Ik ga dit worden no matter what', maar meer in de zin van: 'Ik weet wat ik kan, ik heb veel te bieden, ik kom er wel'.
Ik heb nog steeds enorm veel dromen: ik wil ooit een eigen boek uitbrengen, ik wil ooit een eigen album uitbrengen, ik wil ooit een short movie maken en zo kan ik nog wel even doorgaan. Er is nog zoveel te doen, nog zoveel te ontdekken; waarom zou ik mij dan nu al vastbijten op één doel? Gaandeweg kom ik vast nog veel meer dingen tegen! Het leven gaat over groeien en ontdekken en ik geef mijzelf nu eindelijk die ruimte. De ruimte om dat ook echt te doen. Het is wel grappig, zo terugdenkend aan die tijd. The dream started with 'let it go' and eventually I let it go.
Ik had trouwens het geluk dat mijn opleiding animatie/audiovisuele vormgeving was, waardoor ik gemakkelijk kon ontdekken wat ik van de AV kant vond. Hierdoor ontdekte ik dat dat meer mijn ding is! Mocht je dit nou niet hebben en stoppen met je opleiding? Ga je gang! Dat je stopt met iets wilt niet zeggen dat je gefaald hebt. Het was simpelweg niet je ding en dat kan ook. Wees alsjeblieft niet te streng voor jezelf over wat dan ook. Weet dat niemand precies weet wat hij/zij/hun moet doen en dat iedereen maar wat doet. Voel je nergens tot verplicht, voel geen druk en volg alsjeblieft de weg die je voor jezelf het best vindt. Hetgeen dat uiteindelijk het meeste telt is luisteren naar jezelf en daarop handelen. Vergeet jezelf geen liefde te geven, want je verdiend het.
Zo zie ik het althans.