'Er werd voor mijn gevoel altijd naar haar gevraagd en niet naar mij'
Laat ik beginnen met vertellen dat ik enorm trots ben op mijn zusje. Ik sta vaak vooraan te juichen en haar naam te scanderen (het liefst met een confettikanon in mijn handen, maar ze heeft me expliciet gezegd dat ik dat ab-so-luut niet mag doen dus dat plan gaat niet door). Echter heb ik het niet altijd zo makkelijk gevonden.
Hier wat context: mijn zusje zit op een speciale school waar zij de dans vak opleiding volgt. Dit doet zij al sinds zij 10 was. Toen wist zij dus al dat zij graag danseres wilt worden, maar ik (als 13-jarige) had nog geen flauw benul wat ik wilde met mijn leven. Op zich is dit normaal, maar doordat er zoveel aandacht en tijd ging zitten in haar opleiding voelde ik me best wel alleen.
Mensen vroegen bijvoorbeeld vaak aan mij hoe het met haar ging. Dan zagen ze me en zeiden ze enthousiast: 'Oh! Hoe gaat het met je zusje? Doet ze nog steeds de dans vak opleiding?' en dan antwoordde ik trots 'ja'. Ik wachtte dan vervolgens braaf totdat ze mij gingen vragen hoe het met me ging. Echter kwam die vraag nooit. Er werd voor mijn gevoel altijd naar haar gevraagd en niet naar mij. Dit zorgde voor verwarrende gevoelens voor mij. Ik had het gevoel dat ik er niet toe deed, dat ik het pas echt waard was om te leven als ik wist wat ik wilde met mijn leven.
Dus ging ik van alles proberen. Ik ging in het donker in mijn kamer op dramatische muziek dansen (als tiener was ik nogal dramatisch soms), om te kijken of dans misschien ook iets voor mij was. Ik wilde mij opgeven voor The Voice Kids, omdat ik dan verder wilde in zingen. Ik ging meer verhalen schrijven, want dan kon ik de jongste auteur ooit worden. Alleen werkte dit alles niet.
Ik was natuurlijk nog een tiener, dus dan is het logisch dat je nog niet weet wat je in het leven wilt. Echter wist mijn zusje dit wel al en kreeg ze vaak te horen dat ze er ook écht goed in is. Ik zat vol met onzekerheden en die zijn pas aan het begin van mijn opleiding weg gegaan. Toen wist ik immers wat ik wilde met mijn leven en haalde ik goede cijfers.
Het 'zus van' gevoel is alleen nog heel lang gebleven. Mijn moeder heeft mij weleens gezegd dat ze bang is dat ze mij vroeger misschien te weinig aandacht heeft gegeven. Ikzelf zie het niet zo, maar weet wel dat dat 'zus van' gevoel mij pas toen ik 21 was iets heeft losgelaten. Doordat ik in mijn hoofd altijd alleen maar goed was in 'de zus van' zijn, plaatste ik mijzelf ook onderaan in de keten. Het was altijd eerst de anderen en dan pas ik.
Het heeft heel lang geduurd voordat ik dit gevoel en deze gedachten niet meer had. Inmiddels zet ik mezelf op de eerste plaats en ben ik veel waakzamer op het feit dat mensen niet over mijn grenzen heen gaan. Echter is het soms nog steeds lastig en dat is logisch. Geen enkel probleem verdwijnt helemaal, ook omdat het een deel van mij is geworden. Ja, er is zeker veel aandacht naar mijn zusje gegaan, omdat zij al jong iets groots had bereikt. Dat is zeker iets dat ik altijd bij me heb gedragen en in therapie ook zeker heb besproken. Nog steeds zijn er dagen waarvan ik denk: 'Straks wordt ik weer de zus van' en dan wordt ik vaak bang. Bang voor dat gevoel dat ik heel lang heb gehad.
Hetgeen dat nu anders is dan toen ben ikzelf. Ik weet nu dat ook ik mijn eigen dingen heb en ook ik goed ben in bepaalde vakken. Ik heb ook enorm veel lol in wat ik doe, maar wat het allerbelangrijkste is is dat ik vertrouwen heb in mezelf. Ja, ik heb een beeld van wat ik graag na mijn opleiding zou willen doen. Alleen is dit beeld niet hetgeen dat ik vast heb gezet. Het is niet van: 'Als ik dat ga doen, dan ben ik enorm gelukkig'. Nee, ik bekijk mijn toekomst met de 'ik zie wel hoe het gaat lopen' houding. Ik zie wel wanneer ik een vaste baan heb. Ik zie wel wat ik ga doen na mijn opleiding. Ik zie wel wanneer ik mijn partner ga ontmoeten en ik zie wel wanneer ik aan kinderen begin.
Ik ben nu nog maar 21! Ik heb een heel leven voor me en wil er van genieten. Ik wil elk moment in me opnemen. Elk goed en elk slecht moment. Ja, sommige dagen voel ik me waardeloos en nog steeds 'de zus van'. Soms heb ik nog steeds het gevoel dat ik niks waard ben, maar dat is ook oké. Soms zijn er helaas van die stomme dagen die mij naar beneden halen, maar ik schrijf dan mijn gedachtegang op. Ik praat er dan over met wie ik mij op dat moment prettig bij voel.
Ik heb ervoor gekozen om alles langzaam te accepteren. Om mij niet meer te gaan verzetten tegen de rotdagen of angsten. Ik heb geleerd dat ik mij nooit 24/7 goed zal voelen en er moeilijke periodes zijn en dat is oké. Dat is prima, want iedereen heeft dat. Zodra je gaat denken dat het alsmaar goed met je moet gaan wordt het allemaal wel heel vermoeiend. Geloof me: niemand verwacht van je dat het altijd goed met je gaat. Ook ben je niemand tot last als je aangeeft dat het niet goed met je gaat en even wilt praten. Het gaat met ups en downs en dat is oké. Iedereen is oké zoals die is.
Zo zie ik het althans.