'Dit waren voor mij enorm moeilijke situaties die ik elk nog als een film in mijn hoofd af kan spelen'
Dit is alweer mijn 31e blog. Wat gaat de tijd toch snel! Enorm bedankt lieve lezers voor het wekelijks lezen van mijn blog. Daar word ik altijd erg blij van :)
Dan nu door naar het blog!
Confrontaties met mijn angst blijven altijd een lastig iets, maar ik moet wel zeggen dat het steeds makkelijker wordt. Dat is natuurlijk ook wel logisch in verband met exposure. Toch stopt mijn hart altijd even en soms kan ik zelfs toch nog zo angstig worden dat ik verstijf en dat er tranen ontsnappen uit mijn ogen. Ik heb niet veel geluk wat betreft confrontaties. Of juist wel geluk, het is maar hoe je het bekijkt. Ik ben in ieder geval regelmatig in situaties beland waarin iemand over moest geven of niet goed werd. Dit waren voor mij enorm moeilijke situaties die ik elk nog als een film in mijn hoofd af kan spelen. Toch kan ik eerlijk zeggen dat ik elke situatie doorstaan en overleefd heb. Hoe angstig ik ook was, ik ben er gewoon nog steeds. Ik moest niet zelf overgeven, ik ging er niet dood aan, het had eigenlijk geen effect op mij. Toch vind ik het altijd moeilijk om geconfronteerd ermee te worden.
Hoe ik hiermee omga? Dat verschilt per keer. De ene keer weet ik rustig te blijven. Zo was er bijvoorbeeld een vrouw naast mij in de bus. Ik zat voorin bij het raam en naast mij zat ze. Ze werd niet lekker en zakte langzaam in. Mijn paniek schoot gelijk omhoog, omdat we in een overvolle bus zaten en ik vast zat tussen het raam en haar. Ook wist ik niet of ze zou gaan overgeven of niet. Wat ik toen deed? Ik ben met haar gaan praten om informatie te achterhalen. Ik vroeg wat er aan de hand was, waar ze vandaan kwam, telde de haltes voor haar zodat ze wist wanneer we er eindelijk waren en ging stomme grapjes maken als afleiding. Vervolgens heb ik, op de eindplek, zowat iedereen de bus uitgestuurd om haar de ruimte te geven die ze nodig had. Ze bleek uiteindelijk last te hebben gehad van de warmte en de drukte, maar mijn angst zat hoog. Toch wist ik een koel hoofd te houden en te helpen. Ik ben nog bij haar gebleven totdat ze zich beter genoeg voelde om de bus te verlaten.
Bij een ander voorval was er een jongen die had overgegeven in Batavia stad. Hij had overgegeven voor de deur van de winkel waar ik daarvoor net naar binnen was gelopen. Bleef ik koel? Absoluut niet. Sterker nog, ik keerde mij helemaal in mijzelf. Ik moest zelfs huilen van de angst en de gehele dag is dat gevoel me bijgebleven. Gelukkig waren mijn ouders en zusje er, dus wisten ze wat er door mij heenging. Toch baalde ik achteraf flink over mijn reactie. Waarom had ik mijzelf niet rustig gehouden? Waarom had ik het niet van mij afgeschud? Simpel; dat ging gewoon niet op dat moment. In de ene situatie reageer ik zo en in de andere weer op een andere manier. Dat is nou eenmaal zo en dan kan ik mij nog zo afkraken, het verandert niets.
Trouwens; niet alleen confrontaties met mijn angst vind ik lastig. Ik heb een hekel aan confrontaties met mensen. Als ik weet dat het eraan komt, dan gaat mijn hart als een wilde tekeer. Dan krijg ik klamme handen en wil ik het liefst wegrennen. Ik wil namelijk altijd dat mensen mij aardig vinden en door confrontaties kan dit soms veranderen. Daarom ga ik het het liefst uit de weg. Toch weet ik dat het gewoon echt moet gebeuren, omdat ik dan mijn grenzen duidelijk aangeef. Ik vind het wel steeds minder lastig, maar echt makkelijk wordt het voor mij denk ik nooit. Wanneer ik in zo'n situatie beland adem ik in en uit en zeg gewoon wat ik denk. Ik val niemand aan en blijf bij mijn eigen gevoelens. Ik zeg dingen als: 'Ik heb het gevoel dat' of 'Voor mijn gevoel'. Dit voorkomt namelijk dat het als een feit klinkt, waardoor de ander zich aangevallen kan voelen. Zo ga ik het gesprek aan en zorg ik dat ik ook nog open sta voor de woorden van de ander.
Het is en blijft dus een lastig iets. Zowel confrontaties met mijn angst als confrontaties met anderen. Het is iets dat ik liever niet heb, maar toch moet en bij het leven hoort. Het zorgt ervoor dat je groeit als mens en dat is een belangrijk iets.
Zo zie ik het althans.