'...sommige drempels zijn nog te hoog om te nemen...'
In mijn vorige post had ik kort benoemd dat ik emetofobie (een angst voor overgeven) heb. Op mijn 10e ben ik met deze angststoornis gediagnostiseerd en ik heb op mijn 6e tijdens een gebeurtenis op vakantie in Tenerife de angst opgelopen. Hier later meer over.
Zoals ik al schreef ben ik op mijn 10e dus in therapie gegaan voor deze angst. Ik had hierdoor namelijk een eetstoornis ontwikkeld . Mijn gedachtegang was: 'Als ik niets eet, dan hoef ik ook niet over te geven'. Uiteindelijk kwamen mijn ouders er achter en ben ik met hen naar de huisarts gegaan. Daar ben ik met een spoedplek doorverwezen naar het JeugdRiagg. Ook omdat ik niet meer wilde leven met de angst. Ik zei ooit tegen mijn ouders: 'Als ik steeds zo bang blijf, hoeft het voor mij niet meer'.
Al zolang ik mij kan herinneren heb ik dus paniekaanvallen, een angststoornis en moeite met eten. Ik weet dan ook niet meer precies wanneer het allemaal exact begon, afgezien van wat mijn ouders mij hebben verteld. Tijdens de therapie kwam naar voren dat mijn emetofobie ontstaan is door een, voor mij, traumatische gebeurtenis op mijn 6e. Tijdens een vakantie in Tenerife heb ik een zonnesteek opgelopen. Dit resulteerde in, voor mijn gevoel, veel overgeven waardoor de angst ontstond. In de jaren daarna is de angst steeds groter geworden en trad uiteindelijk helemaal naar de voorgrond op mijn 10e. Ik heb traumaverwerking gekregen in de vorm van EMDR. Hierbij werd de gebeurtenis in Tenerife langzaam omhoog gehaald door middel van handbewegingen, waardoor ik de gebeurtenis steeds opnieuw beleefde. EMDR is bedoelt om vervolgens deze gebeurtenis langzaam een plek te geven in een laatje in je brein (1).
Doordat ik de angst heb opgelopen door een zonnesteek, ben ik tegenwoordig nog best angstig voor warm weer. Het warme weer zorgt ervoor dat ik het liefst alleen maar thuis wil blijven, terwijl ik voor de ventilator veilig verstopt zit. Echter is dit natuurlijk niet de oplossing, maar kan ik het beste exposure toepassen. Bij exposure gaat het er om dat je blootgesteld wordt aan hetgeen dat je eng vindt (2). Op deze manier kom je er achter dat hetgeen dat je denkt dat gaat gebeuren, niet gebeurt.
Exposure pas ik in de afgelopen jaren steeds meer toe. Toen ik in 2017 opnieuw in therapie ben gegaan voor mijn emetofobie, kreeg ik van mijn therapeut te horen dat vermijden een onderdeel was geworden van mijn karakter. Doordat ik steeds de dingen waar ik bang voor ben vermeed, werd de angst hiervoor juist groter. Om deze reden heb ik het motto: 'Als je ergens bang voor bent, moet je het juist doen' ontwikkeld.
Ik heb toen gelijk een lijst gemaakt met alle dingen die ik eng vind en ben deze langzaam aan het afwerken. Ja, sommige drempels zijn nog te hoog om te nemen, maar het begin is er. Ik checkte altijd consistent de houdbaarheidsdatum van producten, omdat ik zeker wilde weten dat ik geen voedselvergiftiging of iets er van zou krijgen. Tegenwoordig probeer ik bij producten steeds meer af te gaan op wat ik zie, wat ik ruik en het gezonde verstand, waardoor ik de houdbaarheidsdatum niet vaak meer check. Verder ga ik op warme dagen steeds vaker in de tuin zitten, om zo aan de warmte en de zon te wennen.
Wat eten betreft: ik heb een aantal gerechten die ik lastig vind om te eten. Dit is mijn triggerfood. Zo is er bijvoorbeeld sushi (dit omdat het rauwe vis is en ik vaak in series en films heb gezien dat mensen hier ziek van werden) en is er gourmetten (hierbij kan ik niet goed inschatten of een stukje vlees écht goed gebakken is of dat het nog niet gaar is). Gourmetten doe ik steeds vaker en sushi heb ik een keer geprobeerd, maar het is toch niet helemaal mijn ding. In de toekomst wil ik zeker weer eens sushi proberen, maar alles op zijn tijd!
Wat het vervoer betreft: boten zijn voor mij nog te lastig. Op een boot zou ik nog steeds niet kunnen stappen. Ja op een pond of iets vind ik prima, maar een cruiseschip (vanwege eventuele uitbraken van het norovirus) of andere schepen (vanwege zeeziekte bij mij of anderen) vind ik nog te lastig. Met de bus vind ik nog steeds spannend (zeker als ik lang niet met het OV heb gereisd), maar doe ik uiteraard wel gewoon. De trein is hetgeen waar ik mij niet heel angstig voel, omdat ik hier al veel exposure van heb gehad (aangezien ik dagelijks naar Utrecht reisde voor mijn opleiding). Verre reizen met de auto geven mij ook nog spanning, omdat ik niet zeker weet of er iemand wagenziek is of iets. Met mijn ouders en zusje kan ik goed op reis, maar met vrienden vind ik het al spannender worden.
Zo kan ik nog wel even doorgaan met dingen die mij spanning geven vanwege mijn emetofobie, maar dat zou de indruk wekken dat ik niet al ver gekomen ben. Dus hier even de punten die mijn proces laten zien:
Alcohol bezorgde mij altijd paniekaanvallen, daardoor dronk ik absoluut niks. Het kon namelijk verkeerd vallen of iets en uiteindelijk resulteren in ik die moest overgeven. Echter heb ik in de loop der jaren af en toe wat alcohol geproefd zonder paniekaanval! Ik drink nog steeds geen alcohol, maar nu is het echt mijn eigen keus i.p.v. de keuze van mijn emetofobie. Ik vind het zonde (omdat je niet eindeloos kan blijven drinken zonder gevolgen) en ik vind het niet lekker. Geef mij maar een cola en ik ben gelukkig!
Verder is dit de eerste zomer waar ik naar uit heb gekeken! Vroeger haatte ik het vooruitzicht van zomer, maar nu keek ik er naar uit. Gezellig uit eten gaan met de familie, met vrienden dingen doen, zwemmen, alles. Een grote stap dus!
Uit eten gaan vind ik prima! Ik vond dat altijd enorm spannend en eng, omdat ik geen zicht had op hoe mijn eten bereid werd. Ik wist niet of ik ziek zou worden of iets. Nu vind ik het prima. Ja ik lees nog steeds liever de reviews online, maar dat is ook niet per se iets slechts. Je wilt immers ook weten of het eten een beetje lekker is toch?
Films en series waarin wordt overgegeven vermijd ik niet meer. Ik weet wel precies wanneer een personage over zijn/haar/hun nek zal gaan (hierin heb ik mijzelf helaas getraind), maar dan kijk ik gewoon weg. Ik raak niet in paniek, ik ga niet huilen zoals ik vroeger altijd deed en ik kijk gerust de film of serie nog een keer. Momenteel is het voor mij nog te spannend om echt te kijken wanneer iemand overgeeft in de film of serie, maar ook dat zal ooit wel beter worden :)
Ik ben dus al zo enorm ver gekomen. Vroeger vond ik bovenstaande dingen dood eng, maar nu geeft het alleen nog spanning. Ik probeer altijd de lichtpuntjes te vinden en dat zijn er echt al heel veel. Ik laat mijn emetofobie niet meer mijn leven bepalen en heb mijn eigen pad gekozen. Uitgaan geeft nog wel spanning, maar ook dat zal ik zeker gaan doen (zodra het allemaal weer kan uiteraard). Ik zou 10-jarige Julianne, die voor haar gevoel niks had om voor te lachen/leven, graag vertellen wie ze vandaag de dag is. Ze is iemand geworden die niet langer haar angsten uit de weg gaat, maar er vol voor gaat. Ze is iemand geworden die weet wat haar waarde is, wat haar zwakke punten zijn, wat haar sterke punten zijn en alles heeft geaccepteerd.
Als je dus een angststoornis hebt weet dan dat er licht aan het einde van de tunnel is. Het is een zware weg ja en vechten zal je elke dag moeten doen, maar dat lukt je echt. Je bent sterker dan je denkt en je komt er wel. Zoek naar de lichtpuntjes en vier de kleine dingen in het leven, want dan worden de grote dingen iets makkelijker. You've got this :)
Zo zie ik het althans.
Bronnen
(1) Waarvoor is EMDR bedoelt?, Vereniging EMDR Nederland.
(2) Exposure therapie voor angststoornissen, Mentaal Beter.
Comments